30.7.13

Και όταν...





Και όταν η ζωή θα αποφασίσει να ασχοληθεί με σένα, 
να είσαι ευγνώμον.
Μη φοβηθείς 
αν ξαφνικά σου πάρει ανθρώπους από δίπλα σου.
Καθαρίζει το δρόμο για να μπορέσουν να περπατήσουν καινούριοι.
Ούτε να τρομάξεις αν ρίξει σκοτάδια γυρω σου..
Είναι για να μη δεις τη μάχη 
που δίνει με δράκους και τέρατα 
που περπατουσαν μαζί σου μεταμφιεσμένοι.
Εσυ πρέπει να περιμένεις και να μετράς τα σημάδια..
Το πρώτο φως που θα μπει από τη χαραμάδα θα είναι κάθαρση..
Κι ας πονέσουν τα μάτια σου από την ταχύτητά του.
Όταν η ζωή θα αποφασίσει να ασχοληθεί μαζί σου, 
να εισαι δυνατή!!!
Σπάσε τους μύες των χειλιών σου 
και χαμογέλασε της..
Και τότε θα σκορπίσει αστερια στον ουρανό σου!!!
Πόσες φορές τα έψαχνες 
και δεν μπορούσες να τα διακρίνεις μέσα στο ημίφως που ζόύσες;
Αυτά μόνο στο πηχτό σκοτάδι φαίνονται μάτια μου..
Γιατί, όταν η ζωή θα αποφασίσει να ασχοληθεί μαζί σου, 
φόρα τα καλά σου και ετοιμάσου να δεις τη μαγεία......


29.7.13

Μα είναι κατι νύχτες μοναξιάς ....






Πέρασε τόσος καιρός
και ακόμα μοιάζουν ψέμα
Κάθε λέξη κεραυνός
και το παγερό σου βλέμμα

Στο ταξίδι της καρδιάς
άλλες έχουν πάρει θέση
Κλείνω πόρτα στα παλιά
η καρδιά να μην πονέσει

Είναι κάτι νύχτες μοναξιάς
που δεν ξημερώνουν
Τα δικά σου λόγια σαν καρφιά
μέσα μου ματώνουν

Πέρασε τόσος καιρός
που το θέμα έχει κλείσει
Που ο έρωτας αυτός
δεν μπορεί να με διαλύσει

Στο ταξίδι της καρδιάς
άλλες έχουν πάρει θέση
Κλείνω πόρτα στα παλιά
η καρδιά να μην πονέσει








26.7.13

Το συγκλονιστικό βίντεο μιας μαμάς που έχασε την κόρη της και υιοθέτησε ένα αγοράκι!



Από τότε που έχασε το κοριτσάκι της, το οποίο γέννησε αλλά πέθανε λίγα λεπτά αργότερα, η νεαρή γυναίκα, η οποία ήταν ήδη μητέρα σε ένα άλλο κοριτσάκι, ένιωθε πως ζούσε μισή ζωή αφού δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την απώλεια αυτή.

Να όμως που μερικές φορές γίνονται θαύματα. Εκεί που δεν είχε καμία ελπίδα ότι θα κάνει άλλο παιδί, ξαφνικά ήρθε στη ζωή της ένα πανέμορφο ξανθό αγοράκι το οποίο και υιοθέτησε.

Και όπως λέει η ίδια, «η υιοθεσία του παιδιού αυτού, δεν έσωσε μόνο τη ζωή του αλλά και την τύχη μιας ολόκληρης οικογένειας». Αυτό είναι και το μότο της στη ζωή πλέον, την οποία αντιμετωπίζει με αισιοδοξία.

Η ίδια δημιούργησε ένα βίντεο με τις πιο μαγικές στιγμές της με τον γιο της, από την ημέρα που τον υιοθέτησε μέχρι σήμερα. Και όπως λέει, το έκανε για να πιστέψουν όσες γυναίκες έχουν χάσει παιδί ή δεν έχουν αποκτήσει ακόμα αλλά το θέλουν πολύ, πως γίνονται θαύματα στην καθημερινότητά μας.







Το νόημα της ζωής σε 5 φράσεις




Φιλόσοφος της ζωής, μια ξεχωριστή γυναίκα που έχει γυρίσει όλο τον κόσμο, η Bronnie Ware
Μέσα από τις συζητήσεις της με ηλικιωμένους σε οίκους ευγηρίας μας λέει για ποια πράγματα κυρίως μετάνιωσαν αυτοί οι άνθρωποι ένα βήμα πριν το θάνατο.
H Bronnie Ware είχε μια δίψα για τη ζωή από τη στιγμή που γεννήθηκε. Σαν παιδί, ήταν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας καθώς είχε αποκτήσει μια διαφορετική αντίληψη για τη ζωή.

Η επαγγελματική της ζωή ανάστατη, νομαδική, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Από καλλιεργητής λαχανικών στη Μέση Ανατολή, μπαργούμαν σε τροπικά νησιά…διευθύντρια τράπεζας.
Η Bronnie δεν φοβήθηκε ποτέ τις αλλαγές, βρήκε το δρόμο της αυτόν της φιλοσοφίας όπου κάθε άνθρωπος εάν κάνει ευχάριστα πράγματα τότε βρίσκει την πραγματική γαλήνη μέσα του, όπως λέει η ίδια.
Παραμένει ευγενής χωρίς να χάνει την πίστη της προς τον συνάνθρωπο μοιράζοντας τις εμπειρίες της μαζί μας.

Για αρκετά χρόνια εργάστηκε σε οίκους ευγηρίας. Ήταν ο τελευταίος σταθμός των ανθρώπων λίγο πριν το θάνατο. Όπως λέει μοιραζόταν πολλά μαζί τους τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής τους.

Η Bronnie θεωρεί ότι οι άνθρωποι ωριμάζουν όταν έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο. Αρνητικά συναισθήματα κυριεύουν το περισσότερο κόσμο φόβος, θυμός, τύψεις ωστόσο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να βρει τη γαλήνη λίγο πριν φύγει από τη ζωή.







Συνομιλώντας μαζί τους πέντε είναι τα κύρια πράγματα για τα οποία λειπόντουσαν και μας τα παρουσιάζει.


1. Μακάρι να είχα το θάρρος να ζήσω τη ζωή μου όπως ήθελα και όχι όπως μου επέβαλαν
Αυτό το λένε οι περισσότεροι άνθρωποι όταν συνειδητοποιούν ότι η ζωή τους έχει σχεδόν τελειώσει και κοιτούν στο παρελθόν είναι εύκολο να δουν πόσα όνειρα έμειναν ανεκπλήρωτα Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκπλήρωσαν ούτε τα μισά από όσο είχαν ονειρευτεί.
Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να προσπαθήσετε να εκπληρώσετε μερικά από τα όνειρά σας στην πορεία. Από τη στιγμή που αρρωστήσεις είναι πολύ αργά. Η υγεία φέρνει μια ελευθερία που πολύ λίγοι συνειδητοποιούν, έως ότου έρθει ο καιρός και δεν την χάνουν.

2. Μακάρι να μην εργαζόμουν τόσο σκληρά
Αυτό το λένε κυρίως άνδρες ασθενείς. Είναι όλοι αυτοί που δεν πρόλαβαν να χαρούν τα παιδιά τους, δεν κατάφεραν να τα πάρουν μια αγκαλιά, να τα μεγαλώσουν, να χαρούν την εφηβεία τους. Είναι όλοι αυτοί που δεν έψαξαν αγάπη από το σύντροφό τους.
Η Bronnie από την πλευρά της μας συμβουλεύει να απλοποιήσουμε τον τρόπο ζωής μας κάνοντας συνειδητές επιλογές στην πορεία. Δημιουργώντας περισσότερο χώρο στη ζωή σας, γίνεστε πιο ευτυχισμένοι και πιο ανοικτοί σε νέες ευκαιρίες.

3. Μακάρι να είχα το θάρρος να εκφράσω τα συναισθήματά μου
Πολλοί άνθρωποι δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους, προκειμένου να διατηρήσουν ισορροπίες με τους άλλους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είμαστε μέτριοι ως οντότητες. Υπάρχουν πολλές ασθένειες που σχετίζονται με την πικρία και τη δυσαρέσκεια.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις αντιδράσεις των άλλων. Ωστόσο όταν αλλάζετε τον τρόπο επικοινωνίας μιλώντας ειλικρινά, θα θέσετε τις σχέσεις σε ένα εντελώς νέο και υγιές επίπεδο.

4. Μακάρι να είχα διατηρήσει επαφή με τους φίλους μου
Συχνά δεν συνειδητοποιούμε τα πραγματικά οφέλη της φιλίας. Ο πολυάσχολος τρόπος ζωής φθείρει τη φιλία. Αυτό όμως που μένει στο τέλος είναι αυτό γι’ αυτό διαφυλάξετε την ως κόρη οφθαλμού.

5. Μακάρι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να είναι πιο ευτυχισμένος
Πολλοί δεν είχαν αντιληφθεί μέχρι το τέλος της ζωής τους ότι η ευτυχία είναι μια επιλογή. Είχαν μείνει κολλημένοι σε παλιά πρότυπα και συνήθειες. Ο φόβος της αλλαγής τους έκανε να προσποιούνται ακόμα και στον ίδιο τους το εαυτό.



25.7.13

Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο (Τάσος Λειβαδίτης)




Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για πιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.

Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ. Κι όταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, τα παιδιά πήρανε τις γωνιές των δρόμων κι ο διάβολος τις πιο ωραίες λέξεις… Ύστερα το σπίτι ερήμωσε, όλοι έφυγαν, κι οι νεκροί κι οι φίλοι κι η νεότητα – δρόμοι λησμονημένοι στο βάθος της νύχτας και στον κήπο τα δέντρα είχαν ακούσει τόσους λυγμούς που ανθίζαν μ’ έναν άλλον τρόπο, «να με θυμάσαι» έλεγε τα φθινοπωρινά βράδια μια κοριτσίστικη φωνή, γιατί πάντα στα παιδικά μας χρόνια υπάρχει ένα κορίτσι που λέγεται Μαρία. Κι άλλα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ – όπως συμβαίνει στην πιο αληθινή ζωή μας.

Ήμουν τόσο μονάχος που όλα θα τελείωναν στην αιωνιότητα. Εν αμάξι πέρασε, το σπίτι τραντάχτηκε κι αχ πώς να σωθείς απ’ την πραγματικότητα όταν δεν είσαι πια παιδί, ενώ στο βάθος του διαδρόμου ήταν εκείνη η μυστική πόρτα που θα τη βρούμε όταν θα χουν περάσει τα χρόνια, όπως στην άκρη των θλιμμένων ποιημάτων που εκβάλλουν οι ποταμοί ή όπως οι λεχώνες που επιστρέφουν απ’ το άπειρο προτιμώντας ένα μικρό κλάμα εδώ στη γη.

Και καμιά φορά πηγαίνω και στέκομαι εκεί που ήταν η παλιά στάση του τραμ, γιατί; μα αυτό σας ρωτώ κι εγώ – κι έζησα με μυστηριώδεις υποθέσεις όπως πάντα όταν δεν έχει τι να κάνει κανείς ή άλλαζα συνεχώς δρόμο για να μην καταλάβω που ακριβώς έσφαλα και τις νύχτες έπαιρνα τη βαλίτσα μου ακόμα και στον ύπνο, γιατί ποιος ξέρει το τέλος του ταξιδιού; – με μια λέξη ο κόσμος ήταν τόσο ξένος που προτιμούσα μια καλή μπυραρία ή να σαρώσω όλον τον ουρανό όπως σ’ ένα ναυάγιο ή ν’ ανεβώ σε μια καρέκλα και να κοιτάξω πράγματα για πάντα χαμένα – α, μόνος μου έκανα τη ζωή μου άθλια για να μοιάζει λίγο με πραγματική.

Στιγμές που δε σε φτάνει μια ζωή ν’ αναπολήσεις όσα έζησες – και τα βράδια έριχνα όλες μου τις σκέψεις απ’ το παράθυρο μήπως και βρουν το δρόμο τους οι χαμένοι ταξιδιώτες, κι έζησα σε σπίτια που έμπαζαν από παντού για να θυμούνται οι επιλήσμονες, εξάλλου με τις διαρκείς αναβολές, όλο αύριο κι αύριο, έμεινα για πάντα δωδεκαετής. Πράγματα σκοτεινά που δεν θα εξηγηθούν παρά την ημέρα της Κρίσεως. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ μια νύχτα σ’ εκείνη τη μεγάλη εξέγερση, οι τραυματιοφορείς μ’ ακούμπησαν για μια στιγμή κάτω και τότε κοίταξα τα’ άστρα, Θεέ μου, πώς έλαμπαν, και ξαφνικά δε μ’ ένοιαζε που είχαμε νικηθεί, «όλο το άπειρο είναι δικό μας», είπα μέσα μου κι έκανα όρκο να φέρω ως το τέλος το πεπρωμένο μου.

Κουβέντιαζα με τη μητέρα θυμάμαι όταν μπήκε το φθινόπωρο, ένα γραμματοκιβώτιο ήταν καρφωμένο στον τοίχο σαν ένα τρόπαιο λησμονιάς – ώσπου στο τέλος ενδίδεις, είναι λιγότερο κουραστικό, πένθη που θα μας οδηγούσαν στην τρέλα ή στο θάνατο κι άξαφνα ένα πρωί είδαμε ότι τά ‘χουμε ξεχάσει. Μόνο καμιά φορά ένα τραγούδι μακρινό τη νύχτα ή μια ακαθόριστη μυρουδιά ξυπνάει τ’ αλλοτινά – ποιος θα σε σώσει τότε…

Τελικά ήμουν πολύ φιλόδοξος για ν’ αρκεστώ μονάχα σε μια ζωή κι όπως όλοι οι ήρωες ξύπνησα άξαφνα μια νύχτα χωρίς να θυμάμαι ποιος είμαι ή όπως αυτή η βρεγμένη ομπρέλα στο διάδρομο είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι διέσχισα τον κατακλυσμό – ω αιώνα μου, είμαι χρεωμένος τόσες σκληρότητες, μα εγώ φεύγοντας θ’ αφήσω ένα γράμμα τρυφερό γι’ αυτούς που θά ‘ρθουν.

Και κάποτε θα σας διηγηθώ για τη θεία Ρόζα που είχε μιαν άτυχη ιστορία ή μάλλον δεν είχε καμιά ιστορία. Απλώς μια νύχτα στη βεράντα έκανε να πιάσει εν’ άστρο που έπεφτε – και γκρεμίστηκε απ’ τις σκάλες. Από τότε στηριγμένη στα δεκανίκια προχωράει και χάνεται σε κήπους φανταστικούς.

Τάσος Λειβαδίτης -Βιολέτες για μια εποχή, 1985





24.7.13

Το γαλάζιο της θάλασσας.



























Και ενα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια 
* ~*~*~*~*~*~*

MaRia

Καρότο, αυγό η κόκκος καφέ...



Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε. 

Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει. Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά, και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω απ΄το νερό και τα έβαλε σ'ένα μπoλ. Έβγαλε τα αυγά έξω και τα έβαλε σ'ένα μπολ. Μετά έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλιτζάνι.Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: "πες μου τι βλέπεις". "Καρότα, αυγά και καφέ", της απάντησε η κόρη. 
Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά. Μετά η μητέρα ζήτησε από την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό. Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πιει μια γουλιά απ΄τον καφέ.Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του. 

22.7.13

Αν...





Αν μπορείς να κρατάς τα λογικά σου όταν όλοι γύρω σου χάνουν
τα δικά τους και ρίχνουν το φταίξιμο σε σένα
Αν μπορείς να εμπιστευθείς τον εαυτό σου όταν όλοι αμφιβάλλουν για σένα
αλλά συγχωρείς και την αμφιβολία τους
Αν μπορείς να περιμένεις και να μην σε κουράζει η αναμονή
ή όταν λένε ψέματα για σένα να μην ανακατεύεσαι με τα ψέματα
ή όταν σε μισούν να μην αφήνεις να περάσει το μίσος και μ'όλα αυτά
να μην δείχνεις υπερβολικά καλός ούτε τον έξυπνο να κάνεις
Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και να μην κάνεις τον αφέντη στα όνειρά σου
Αν μπορείς να σκέφτεσαι και να μην κάνεις στόχους τις σκέψεις σου
Αν συναντήσεις το θρίαμβο και την καταστροφή και μπορέσεις να
φερθείς και στους δυο απατεώνες με τον ίδιο τρόπο
Αν μπορείς να αντέξεις την αλήθεια των λόγων σου διαστρεβλωμένη
από απατεώνες για να κάνουν παγίδα για χαζούς
ή να βλέπεις σε όσα έδωσες τη ζωή σου σπασμένα,
και να σκύψεις να τα ξαναχτίσεις με φθαρμένα εργαλεία

Αν μπορείς να κάνεις ένα σωρό από όλα σου τα κέρδη και να τα ρισκάρεις
μ'ενα κορώνα ή γράμματα και να χάσεις και να ξαναρχίσεις πάλι απο την αρχή
και να μην πεις ουτε μια λέξη γι'αυτά που έχασες
Αν μπορείς να επιβάλλεις στην καρδιά, το θάρρος και τα νεύρα σου
να σε υπηρετούν πολύ μετά, αφού έχουν φύγει και έτσι να κρατιούνται
όταν δεν υπάρχει τίποτε άλλο μέσα σου εκτός από τη θέληση σου που τους λέει : Κρατηθείτε

Αν μπορείς να μιλάς με το πλήθος και να κρατάς την αρετή σου
ή να περπατάς με βασιλιάδες χωρίς να χάνεις την ταπεινή επαφή σου
Αν ούτε οι εχθροί ούτε οι αγαπητοί φίλοι σου μπορούν να σε πονέσουν
Αν όλοι μετράνε για σενα αλλά κανένας πιο πολύ απ'ότι πρέπει
Αν μπορείς να γεμίσεις το άτεγκτο λεπτό με τρέξιμο αξίας εξήντα δευτερολέπτων
Δικιά σου είναι η γη κι ότι έχει επάνω της κι ακόμη:
Αληθινά θα είσαι Άνθρωπος

Κίπλινγκ "Αν"!!!

17.7.13

Η απόσταση της καρδιάς




Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του: 
"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;"-"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους" απάντησε ο ένας.-"Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;" ξαναρωτά ο σοφός.-"Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος" είπε ένας άλλος μαθητής. 
Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση: "Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο.."
Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;Γιατί όταν θυμώνουν δύο άνθρωποι, οι...καρδιές τους απομακρύνονται πολύ..και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά,για να καλύψει την απόσταση..Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιό δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν'ακουστούν.Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι;Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά..Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν... παρά μονάχα ψιθυρίζουν.Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν. Έτσι συμβαίνει όταν δυό άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.
Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:"Οταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σαν απομακραίνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πιά τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού"



Ορίστε και ενα αγαπημένο τραγουδάκι με αφορμή το κείμενο αυτο. 


14.7.13

Ιντερνετ-ικη ιστορια Αγαπης




Σχέση καμιά δεν είχε με το internet.....της άνοιξαν τα μάτια οι γιοι της κάποιο βράδυ δείχνοντας της ένα site γνωριμιών.....γέλασε το βρήκε ανόητο....μέρες μετά, ένα Σάββατο βραδύ από ανία αποφάσισε να ρίξει μια ματιά σαν επισκέπτρια, την επόμενη μπήκε στον πειρασμό να φτιάξει ένα προφίλ.
Η θυρίδα της γέμισε με mail.
Πριν ένα χρόνο ακριβώς σαν σήμερα τέτοια ώρα έλαβε ένα mail από κάποιον που δήλωνε ανύπαντρος 45αρης στρατιωτικός ακόλουθος της πρεσβείας μας μόλις επαναπατρισθείς από πολύχρονη παραμονή στο εξωτερικό ο οποίος έψαχνε να παντρευτεί.....
'Είναι δυνατόν" σκέφτηκε εκείνη "πιστεύει ο τύπος ότι υπάρχει γυναικά που θα τσιμπήσει με τον τρόπο αυτό?"

Αγνόησε το mail του, αγνόησε και τα επόμενα που έφθαναν καθημερινά.....
Εκείνος επέμενε ότι από όσα διάβασε στο προφίλ της θεωρούσε ότι ήταν αυτό που έψαχνε....
Κάποια μέρα που βαρέθηκε να διαγραφεί τα αναπάντητα mail του στη θυρίδα της του απάντησε.
Του είπε πως από περιέργεια είχε μπει στο site και πως δεν έψαχνε τίποτα και επιπλέον είχε περάσει ο καιρός που πίστευε στα παραμύθια, στο βασιλόπουλο που εμφανίζεται από το πουθενά και κάνει ευτυχισμένη την πριγκίπισσα.....και πως όσα βατραχάκια και αν είχε φιλήσει ίσα με τώρα κανένα δεν είχε μεταμορφωθεί σε βασιλόπουλο.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά την ονόμασε "πριγκίπισσα" και τον εαυτό του "βατραχάκι"
Χειριζόταν άψογα την Ελληνική γλωσσα το "βατραχάκι" και συχνά χρησιμοποιούσε λέξεις ξεχασμένες που προσέδιδαν στα γραπτά του μια μαγεία, είχε ανεπτυγμένο πνεύμα και χιούμορ.
Αυτό και μονό την γοήτευε, την ξεκούραζε να τον διαβάζει.
Της έγραφε για τον εαυτό του για την ζωή του για τους τόπους που είχε ταξιδέψει και γνωρίσει.....

Εκείνη στην αρχή ήταν "μαγκωμένη" μπορεί να ήταν αλήθεια όλα αυτά που έλεγε αλλά μπορεί και να ήταν οτιδήποτε άλλο, ένα ήταν σίγουρο και αδιαμφισβήτητο, το πνεύμα του, η καλλιέργεια του, οι γνώσεις του, η μόρφωση του, και το ότι ήταν καρφωμένη με τις ώρες στον υπολογιστή να ρουφάει τα γραπτά του.
Εκείνη στην Αθήνα, εκείνος στην Θεσσαλονίκη Σε λίγους μήνες το βατραχάκι θα έφευγε με μετάθεση στο Παρίσι, και θα ζούσε το υπόλοιπο της ζώνης του εκεί, της έστειλε και φωτογραφίες με το σπίτι που αγόρασε εκεί και ποσό λαχταρούσε να πάει εκεί σύντομα όχι μονός αλλά με μια σύντροφο.
Η πριγκίπισσα το προσπερνούσε αυτό, έκανε ότι δεν το διάβαζε καν.
Έφτασε στιγμή που αντάλλαξαν τηλεφωνά.
Όταν άκουσε την φωνή του μαγεύτηκε.....το χρώμα της φωνής η ζεστασιά της η ιδιόμορφη προφορά του.....την συγκλόνισαν αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί.
Της τηλεφωνούσε καθημερινά κάθε μια ώρα περίπου και της έστελνε άπειρα sms.

Σιγά-σιγά ξανοίχτηκε και η πριγκίπισσα και του μίλησε για κείνη, την ζωή της τα όνειρα, τους φόβους, της ελπίδες, τα θέλω της, τις ιδιομορφίες του χαρακτήρα της.
Η "παρουσία" του έστω και έτσι είχε δώσει άλλο χρώμα και νόημα στη ζωή της. Η πριγκίπισσα συνειδητοποίησε ότι ήταν ερωτευμένη με κάποιον άγνωστο κάποιον που δεν είχε δει τη μορφή του αλλά και δεν ήξερε τίποτα για αυτόν.
"'Μπορεί να είμαι τόσο ανόητη μεγάλη γυναικά?" σκεφτόταν και προσπαθούσε να τον βγάλει απ το μυαλό της να πάψει να είναι ερωτευμένη με έναν "εικονικό" άνθρωπο.
Δεν το ομολογούσε ούτε στον εαυτό της ότι είναι ερωτευμένη, ήταν ανόητο παράλογο.....
Το βατραχάκι όμως της ομολόγησε ότι είναι ερωτευμένο μαζί της.....της ομολόγησε ότι έκανε όνειρα για μια κοινή ζωή μαζί της.
"Κυρά μου" την έλεγε πια και εξέπεμπε αυτή η λέξη, μια λατρεία και ένα σεβασμό που την άφηνε άφωνη.
Μπροστά της ξεδιπλωνόταν ένα παραμύθι που όμοιο του δεν είχε ούτε ονειρευτεί και την προκαλούσε....με κόπο κρατιόταν να μην βουτήξει σ αυτό και αν μην παραδοθεί στα νυχτιά του.


13.7.13

Παρασκευή βράδυ.. Νοσταλγώ...




                                                       
Νοσταλγώ ....
Τις στιγμές που ήμουν παιδί και έτρεχα ανέμελα απο δω και απο κει ..
Τότε που δεν είχα τίποτε άσχημα να σκεφτώ, τίποτα να με ανησυχεί.
Νοσταλγώ...
Τις διακοπές που περνούσα στο χωριό παρέα με τους φίλους μου..
Στιγμές αξέχαστες, λες και δεν υπήρχε άλλη εποχή.
Νοσταλγώ...
Τις ώρες που περίμενα καρφωμένη στο παράθυρο μπας και δω αυτόν που είχα ερωτευτεί.
Νοσταλγω...
Να καθίσω μπροστά στην τηλεόραση και να παρακολουθήσω για ώρες τα αγαπημένα μου προγράμματα.
Νοσταλγώ..
Τις στιγμές που έπιανα τον εαυτό μου να ονειρεύεται παρέα με αγαπημένα τραγούδια.. 
Νοσταλγώ...
Τις βραδυνές βόλτες στην θάλασσα.. Που την χάζευα και χανόμουν στην θέα της. Που ήταν η παρηγόρια της μοναξιάς μου... 
Νοσταλγώ..
Να βγω μια βόλτα χωρίς να με νοιαζει τι ώρα θα επιστρέψω σπίτι. Χωρίς να υπάρχει κάπιος να με περιμένει.. 
Νοσταλγώ...
Να κοιμηθώ και να ξυπνήσω ότι ώρα θέλω ξέροντας πως έχω μια μέρα αφιερωμένη σε μένα και μόνο.Να κάνω αυτά που η ψυχή μου επιθυμεί.
Νοσταλγώ...
Να πάω στα μαγαζιά και να αγοράσω ότι γουστάρω.. Να νιώσω ξανά ωραία και γοητευτική.
Νοσταλγώ..
Να βάλω τα καλά μου και να περάσω όμορφα με παρέα.  
Νοσταλγώ.. 
Να πάω ταξιδάκι. Κάπου μακριά. Φτάνει να ξεφύγω από τον εφιάλτη της ρουτίνας
Νοσταλγώ.
Την στιγμή που θα ξυπνήσω και θα πω.. ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!
Νοσταλγώ... 

ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ !!!



    

~MaRia~


10.7.13

Η συγκλονιστική ιστορία μιας συγκλονιστικής φωτογραφίας!





Το Μάρτιο του 1993 ο φωτογράφος Carter ταξίδεψε μαζί με το βοηθό του, Joao Silva, στο νότιο Σουδάν για να φωτογραφίσει τις κινήσεις του τοπικού επαναστατικού κινήματος. Συγκλονισμένος από τις εικόνες φτώχειας και εξαθλίωσης που απαθανάτισε με το φωτογραφικό φακό του, άρχισε να ετοιμάζει ένα ρεπορτάζ για τα θύματα της πείνας που καθημερινά έχαναν τη ζωή τους. 

Στο μικρό χωριό της Αγιόντ αντίκρυσε ένα μικρό κορίτσι, γυμνό, σκελετωμένο, να 
σέρνεται από την πείνα. Λίγα μέτρα το χώριζαν από το σταθμό τροφοδοσίας που είχε στήσει ο ΟΗΕ, όταν ένα αρπακτικό πουλί προσγειώθηκε λίγο πιο πίσω του. Ξέρουμε τι περιμένει πάντα ένα όρνιο… 

“Έξω από ένα βρώμικο δωμάτιο είδα ένα παιδί, ένα κοριτσάκι γυμνό, να κείτεται στο 
έδαφος”, εξομολογείται. “Το φωτογράφιζα όταν ξαφνικά είδα ένα όρνιο να στέκεται πίσω 
του και να περιμένει το θάνατό του. Σταμάτησα για 20 λεπτά, αλλά το πουλί παρέμενε εκεί. 
Το καταδίωξα, κάθισα σε ένα δέντρο και άρχισα να κλαίω…”. 

Λίγες μέρες μετά οι New York Times αγόρασαν τη φωτογραφία, που δημοσιεύτηκε στο 
επόμενο φύλλο. Η φωτογραφία προκάλεσε την κοινή γνώμη, οι κραυγές διαμαρτυρίας ήταν 
ουρανομήκεις: γιατί δεν βοήθησε το κοριτσάκι αλλά περίμενε να βγάλει τη φωτογραφία; 

14 μήνες μετά, στις 23 Μαϊου 1994, ο Kevin Carter ανέβαινε στη σκηνή του Low Memorial Library του Πανεπιστημίου της Columbia για να παραλάβει το Pulitzer Prize for Feature Photography. 

Σε φίλους εμπιστεύτηκε ότι μετάνιωσε που δε σήκωσε το παιδί να το πάει στο σταθμό 
τροφοδοσίας και δεν αγνόησε τις γενικές δημοσιογραφικές οδηγίες που θέλουν να μην 
αγγίζουν δημοσιογράφοι θύματα για το φόβο των επιδημιών. Παρόλα αυτά, πολλοί 
συνάδελφοι τον κατηγόρησαν ότι “Κοιτάζοντας απλά το παιδί και φωτογραφίζοντας το, έγινε ο ίδιος ακόμη ένα, πιο σύγχρονο, όρνιο…”. 

Οι εφιάλτες του μεγάλωναν μετά την απονομή του βραβείου. Οι Αμερικανοί τον πήγαιναν 
στα πολυτελή εστιατόρια της Νέας Υόρκης και αρνιόταν να φάει. @εν κατέβαινε πια τίποτα στο στομάχι του. Περιέπεσε σε βαθιά κατάθλιψη και δε μιλούσε σε κανέναν. Με το λίγο κουράγιο που του είχε απομείνει, στους ενοχλητικούς έλεγε: “αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε πρακτικά να σωθούν αυτά τα παιδιά εκεί κάτω, φροντίστε να μάθετε τι γίνεται εκεί κάτω”. 

“Οι πιο πολλοί”, έλεγε αργότερα με πίκρα, “δεν ήξεραν αν το Σουδάν είναι χώρα ή αραβικό γλυκό”… Τουλάχιστον με αυτό του έργο στοίχειωσε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί σημαντικά η αποστολή βοήθειας. Οι περισσότεροι τον κατηγόρησαν δριμύτατα, κάποιοι τον αμφισβήτησαν. 

Άξιζε όμως τις κατηγορίες; Αυτό το δίλημμα το πλήρωσε με τη ζωή του… 

…Δύο μήνες μετά, στις 27 Ιουλίου 1994, ο Cartrer έφτασε με το αυτοκίνητό του, μέχρι τον ποταμό Braamfonteinspruit, πίσω από το πατρικό του σπίτι στο Parkmore. 
Προσάρμοσε ένα λάστιχο στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του και το κατηύθηνε στο 
εσωτερικό του οχήματος, κλείνοντας τα παράθυρα. Στα 34 του χρόνια έφυγε από τη ζωή, 
πνιγμένος από θλίψη, τύψεις και ενοχές… 

Το σημείωμα που βρέθηκε δίπλα του ήταν πολυσέλιδο, αλλά ακατάληπτο. 
Απευθυνόταν 
στον Joao Silva, τον άλλο αυτόπτη μάρτυρα εκείνης της τραγικής φωτογράφισης και μεταξύ άλλων έλεγε: 

“Αγαπητέ Θεέ, υπόσχομαι ότι δε θα πετάξω πια άλλο φαγητό στα σκουπίδια, όσο άνοστο κι αν είναι. Προσεύχομαι ότι θα προστατεύεις την ψυχή αυτού του παιδιού(…) πραγματικά, πραγματικά λυπάμαι… Ο πόνος της ζωής υπερισχύει της χαράς σε σημείο ότι η χαρά δεν υπάρχει…”. 

Απ' το περιοδικό “Καλειδοσκόπιο”

6.7.13

10 κανόνες ζωής για ανθρώπους...



1. Σου δόθηκε ένα σώμα. 
Μπορείς να το αγαπάς ή να το απεχθάνεσαι, 
αλλά θα είναι δικό σου για όλη τη διάρκεια αυτής της ζωής.




2. Θα μάθεις μαθήματα. 
Έχεις εγγραφεί σε μία άτυπη σχολή πλήρους απασχόλησης, που αποκαλείται «Ζωή». 

Κάθε μέρα θα έχεις την ευκαιρία να μαθαίνεις μαθήματα σε αυτή τη σχολή. 
Μπορεί να σου αρέσουν τα μαθήματα, ή να νομίζεις πως είναι ηλίθια ή δίχως ορθότητα.




3. Δεν υπάρχουν σφάλματα, μονάχα μαθήματα. 

Το μεγάλωμα, η ανάπτυξη, είναι μια διεργασία δοκιμής και σφάλματος: πειραματισμού. 
Τα «αποτυχημένα» πειράματα αποτελούν και αυτά τόσο ακέραιο μέρος της διεργασίας, 
όσο κι αυτά τα οποία «επιτυγχάνουν».







4. Το κάθε μάθημα θα επαναλαμβάνεται μέχρι να το μάθεις. 

Ένα μάθημα θα σου παρουσιάζεται κάτω από διάφορες μορφές, 
μέχρι να το μάθεις. 
Όταν θα το έχεις μάθει, 
θα μπορέσεις να περάσεις στο επόμενο μάθημα.





5. Η εκμάθηση μαθημάτων δεν τελειώνει ποτέ. 
Δεν υπάρχει μέρος της «Ζωής» που να μην περιέχει μάθημα. 
Εάν είσαι εν ζωή, υπάρχουν μαθήματα να μάθεις.




6. Το «αλλού» δεν είναι καλύτερο από το «εδώ». 
Όταν το «αλλού» σου καταστεί «εδώ», αποκτάς εκ νέου ένα άλλο «αλλού», 
που με τη σειρά του θα σου φανεί καλύτερο από το «εδώ».




7. Οι άλλοι είναι ουσιαστικά καθρέφτες του εαυτού σου. 
Μπορεί να σου αρέσει ή να απεχθάνεσαι κάτι στον άλλο, 
μονάχα εάν αυτό το πράγμα αντανακλά κάτι που σου αρέσει ή που απεχθάνεσαι μέσα σου.




8. Το τι θα κάνεις στη «ζωή» σου εξαρτάται από σένα. 
Έχεις όλα τα εργαλεία, 
όλα τα μέσα που σου χρειάζονται. 
Το τι θα τα κάνεις εξαρτάται από σένα. 
Σου ανήκει η επιλογή.




9. Οι απαντήσεις είναι μέσα σου. 
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα της «Ζωής» είναι μέσα σου. 
Το μόνο που σου χρειάζεται είναι να κοιτάς, 
ν΄ ακούς και να έχεις εμπιστοσύνη.




10. Στο βαθμό που ανοίγεσαι προς αυτή την εμπιστοσύνη, 
θα θυμάσαι όλο και περισσότερο όλα τούτα εδώ.