28.2.14

Μια σύγχρονη Σταχτοπούτα...




Το ρολόι χτύπησε δώδεκα.. Κ εκείνη τρέχει σαν τρελή, για να προλάβει.. Να βρει ένα μέρος να κρυφτεί, λίγο πριν ξαναγίνει αυτό που ήταν παλιά.. Βρίσκει μια παλιά αποθήκη.. Μπαίνει μέσα.. Το μόνο που ακούγεται, πέρα από τη βροχή που πέφτει στο δρόμο, είναι η ανάσα της.. Πρόλαβε στο παρά πέντε να γλιτώσει την ντροπή.. Ηρέμησε λίγο.. Κ ύστερα βγήκε πάλι έξω..

Στο δρόμο δεν περπατούσε πια μια κυρία κομψή, καλοντυμένη, με χρυσά γοβάκια.. Παρά μόνο μια απλή κοπέλα, με μαλλιά λυτά, από τα οποία έσταζαν σταγόνες στο πρόσωπο κ τα ρούχα της.. Από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα αθόρυβα, αλλά σταθερά.. Τα βήματά της γίνονταν όλο κ πιο γρήγορα.. Προσπαθούσε όσο μπορεί να απομακρύνεται από το όνειρο που είχε μόλις ζήσει κ έπρεπε να αφήσει.. Ήθελε να κοιτάξει πίσω, αλλά κάτι την σταματούσε.. κάτι μέσα της, της έλεγε ότι δεν πρέπει.. Γιατί θα έβλεπε απλά μια άδεια πόλη, με φώτα σβηστά.. Κ πίσω της να απλώνεται ένας ατέλειωτος δρόμος..

Στο δικό της παραμύθι δεν υπήρχε πρίγκηπας.. Μόνο ένα αγόρι απλό.. Το οποίο είχε δικαίωμα να πλησιάσει μόνο εκείνο το βράδυ.. Μόνο για εκείνη τη νύχτα, που της δόθηκε η ευκαιρία να μπει στον κόσμο του κ να τον έχει δικό της.. Να την κοιτάει στα μάτια και- αν και αναρωτιόταν για την προέλευσή της- να μην τολμάει να τη ρωτήσει από φόβο μήπως τρομάξει κ χαθεί από μπροστά του..

Η συμφωνία της είχε έρθει στο τέλος της.. Μια συμφωνία που δεν ήξερε με ποιον την είχε κάνει, αλλά ούτε και την ένοιαζε.. Δεν ήξερε τι ανταλλάγματα θα της ζητηθούν, αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν την απασχολούσε.. Το μόνο που ήταν στο μυαλό της ήταν ότι κατάφερε μια ακόμη φορά να βρεθεί κοντά του.. Έστω κ αν εκείνος ξυπνούσε το επόμενο πρωί κ δε θυμόταν πια τίποτα από το βράδυ τους εκείνο..



Η ζωή όμως δεν είναι σαν τα παραμύθια.. Είναι ακόμη πιο ανατρεπτική κ απρόβλεπτη.. Ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις.. Πότε κ από ποιον.. Συνήθως, όμως για τη ζωή μας είμαστε υπεύθυνοι εμείς.. Μπορεί να μην ελέγχουμε αυτά που θα συμβούν, μπορούμε όμως να ελέγξουμε τα αποτελέσματά τους..

Αφού λοιπόν καθένας δίνει το δικό του τέλος στο παραμύθι της ζωής του, το τέλος της δικής μου Σταχτοπούτας θα είναι διαφορετικό..

Εδώ δεν υπάρχει κάποιος με ένα γοβάκι στο χέρι να αναζητά εκείνη που το φορούσε.. Υπάρχει απλά ένας άνθρωπος ερωτευμένος.. Κ αφού μαγεία μεγαλύτερη από τον έρωτα δεν υπάρχει, τα μάγια που του έκαναν για να πραγματοποιήσουν εκείνη τη συμφωνία ήταν πιο αδύναμα.. Ο έρωτας νίκησε.. Η φωνή της καρδιάς φάνηκε πιο δυνατή.. Κ έλεγε το όνομά της..

Την πρόλαβε τελικά.. Της έσφιξε το χέρι κ έδωσε, κοιτώντας τη στα μάτια, όρκους αιώνιας αγάπης.. Την πήρε αγκαλιά κ έμειναν έτσι, μέχρι να στερέψουν τα δάκρυά της, μέχρι να φύγει ο πόνος της κ να μπορέσει ο έρωτάς του να φωτίσει τη ζωή της.. Μια ζωή που πλέον θα άλλαζε.. Θα γινόταν παραμύθι.. Όχι απαραίτητα από αυτά με το happy end.. Από τα απλά καθημερινά που έχουν τα σκαμπανεβάσματά τους.. Που μπορεί να τελειώσουν άσχημα ή όμορφα.. Που μπορεί να κρατήσουν, μπορεί κ όχι.. Αλλά όποια εξέλιξη κ να έχουν, δεν παύουν να είναι τα δικά μας παραμύθια.. Αυτά που κανείς δεν θα μπορέσει να μας στερήσει.. Αυτά στα οποία εμείς θα βάζουμε πάντα τη δική μας πινελιά.. Των οποίων την πορεία θα ορίζουμε εμείς με τη θέλησή μας..

El Corazon- Arno Elias

El Corazon- Arno Elias



Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου κομμάτια.. 
Το βιντεάκι το έχω φτιάξει εγω.. 
Σήμερα έχω μια μελαγχολική διάθεση και ταιρίαζει απόλυτα..
Καλό απόγευμα.. 






Βραβειάκι !!!




Η γλυκιά flore G από το blog http://diaba-zo.blogspot.com/ μου χάρισε ένα βραβειάκι. 
Σε ευχαριστώ πολύ ! Η αλήθεια είναι πως ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. 
Χαίρομαι που αν και δεν είμαι αρκετό καιρό στην παρέα των blogger,  βλέπω πως αυτό που μοιράζομαι μαζί σας μέσω της σελίδας μου έχει αγαπηθεί. Έτσι παίρνω δύναμη για να συνεχίσω να κάνω κάτι που μου προσφέρει χαρά και ηρεμία. 

Λοιπόν, το βραβείο αυτό έχει κάποιους κανόνες οι οποίοι είναι οι πιο κάτω:

  1. Ανάφερε 11 σημεία για τον εαυτό σου
  2. Απάντησε στις 11 ερωτήσεις,που σου υπέβαλε αυτός,που σου χάρισε το βραβείο
  3. Βράβευσε με τη σειρά σου 11 ιστολόγια(με λιγότερους από 200 αναγνώστες κατά προτίμηση) και ενημέρωσέ τους
  4. Υπόβαλε με τη σειρά σου 11 ερωτήσεις γι’ αυτούς,που βραβεύεις
                                                       
11 σημεία για μένα:
  1. Λατρεύω τον χειμώνα και μισώ το καλοκαίρι. Αγαπώ να βρέχει, να χιονίζει αλλά την ζέστη δεν την αντέχω με το τίποτα.
  2. Δεν φοράω ποτέ φορέματα ή φούστες. Παντελονια for ever ! 
  3. Έχω σπουδάσει κομμωτική και μακιγιάζ και έχω μετανιώσει που τα εγκατέλειψα πριν καλά καλά μπω στον κόσμο αυτό.
  4. Μισώ το ψέμα και την υποκρισία όσο τίποτα άλλο στον κόσμο
  5. Αγαπημένο μου χρώμα είναι το ροζ αλλά έχω και μια αδυναμία στο μαύρο. 
  6. Λατρεύω το άρωμα μου το οποιo είναι το Pink Sugar (by Aquolina).
  7. Δεν είχα ποτέ στην ζωή μου κατοικίδιο και αν θα έπαιρνα ένα αυτό θα ήταν κουνελάκι.
  8. Αγαπημένο μου φαγητό είναι το ρόστο χοιρινό με μανιτάρια και ρύζι ( ιδιαίτερη αδυναμία έχω και στις μακαρονάδες)
  9. Αν είχα την δυνατότητα θα ήθελα να γυρίσω όλο τον κόσμο.
  10. Δεν αποχωρίζομαι πότε το κινητό μου και τα καλλυντικά μου.
  11. Φοβάμαι πολύ την μοναξιά, τον θάνατο και μήπως συμβεί κάτι κακό σε ανθρώπους που αγαπώ.
                                                  

Οι ερωτήσεις της flore G


1.Τι είναι αυτό,που σε παρακίνησε να ξεκινήσεις το blogging?
   Η ιδέα δόθηκε από ένα φίλο σε μια φάση που δεν ήμουν καλά και θεώρησε πως θα με    βοηθούσε να    ασχοληθώ με κάτι τέτοιο. 
2.Ποιο είναι το αγαπημένο σου hobby?
   Hobby ? Μμμμ τι να πω τώρα. Ας πούμε πως μ αρέσει πολύ να παίζω μπιλιάρδο.
3.Αγαπημένο τραγούδι...
   Ουυυ..Πάρα πολλά.. Διαλέγω το Έμεινα εδώ του Στέλιου Ρόκκου. 
4.Αγαπημένο βιβλίο...
   Δυστυχώς δεν έχω γιατί δεν είμαι ιδιαίτερα φαν του βιβλίου. Αλλά αν πρέπει να απαντήσω θα πω το    Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει του Κοελο που το έχω διαβάσει. 
5.Τι μου αρέσει να βλέπω σ' έναν άνθρωπο...
   Λατρεύω τους ανθρώπους που χαμογελάνε αληθινά.. 
6.Τι σημαίνει για 'μενα η φιλία.
  Φιλία για μένα είναι να έχω στην ζωή μου άτομα αληθινά, που όχι μόνο θα περνάμε καλά, αλλά θα     καθόμαστε να συζητάμε για ότι μας απασχολεί, θα σεβόμαστε ο ένας τον άλλο,θα είμαστε εκεί στα     εύκολα και στα δύσκολα και δεν θα κατακρίνουμε ο ένας τον άλλο για τυχών λάθος επιλογές του. 
7.Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα...
   Θα ξαναέβαφα γαλάζια την θάλασσα...
8.Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα..
   Είμαι πολύ πολύ πεισματάρα( αμ τυχαία είμαι Σκορπίνα?).
9.Αν είχες τη μηχανή του χρόνου σε ποια εποχή θα ταξίδευες;
   Στην εποχή που υπήρχαν αληθινοί άνθρωποι και αληθινά συναισθήματα. 
10.Αλάτι ή πιπέρι;
    Αλάτι αν και το αποφεύγω λόγω προβλήματος υγείας. 
11.Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο;
     Να βρώ ένα άνθρωπο που θα μου πει σ αγαπώ γι αυτό που είσαι και θα το εννοεί. 

                                                   

Το βραβειάκι το δίνω στα πιο κάτω blogs:
                                                      
Οι ερωτήσεις μου:
  1. Πόσο από το χρόνο σας διαθέτετε για το blog σας;
  2. Ποιο είναι για σένα το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή σου;
  3. Συνέχισε την πιο κάτω φράση.. Σ αγαπώ...
  4. Ένα παλιό όνειρο σου που έμεινε απραγματοποίητο;
  5. Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο;
  6. Ένα φαγητό που δεν το τρως με τίποτα;
  7. Αγαπημένος προορισμός για διακοπές;
  8. Μια σελίδα που επισκέπτεσαι κάθε μέρα εκτός από το ιστολογιο σου;
  9. Πιο είναι το αδύνατο σου σημείο; 
  10. Αν ήσουν για μια μέρα αόρατος τι θα ήθελες να κάνεις;
  11. Αγαπημένο σου αντικείμενο; 
                                                     
*** Με κάποιους προσπαθησα να επικοινωνησω αλλα δεν βρηκα email. Ελπιζω να το δείτε απο δω :)

27.2.14

Νεα ενότητα : Οδοιπορικό #1


Σκέφτηκα, να κάνω μια καινούρια ενότητα στο ιστολόγιο. Τίτλος της ''Οδοιπορικό''..

Σε αυτή την ενότητα θα βάζω φωτογραφίες καθώς και πληροφορίες από τόπους που επισκέφθηκα εγώ και εννοείται πως οι φώτο θα είναι τραβηγμένες απο εμένα. Ισως αυτό να μην γίνεται συχνά λόγω ελλειψης χρόνου αλλα όποτε συμβαίνει θα φροντίζω να κάνω μια ανάρτηση . 

Ξέρω ότι οι περισσότεροι απο εσάς είστε κάτοικοι Ελλάδας και δεν θα γνωρίζετε για αυτούς τους τόπους μιας και εγώ είμαι απο Κύπρο, αλλά θα είναι μια ευκαιρία να δείτε τις ομορφιές της χώρας μας και να ενημερωθείτε σε περίπτωση που θα κάνετε ένα ταξιδάκι εδώ.

Ελπίζω να σας αρέσει η ιδέα. 

Το πρώτο μας ταξιδάκι ειναι στο χωριό Όμοδος της επαρχίας Λεμεσου. 



Απ’ τα πλέον γνωστά χωριά της Κύπρου, το Όμοδος βρίσκεται 42 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Λεμεσού, στη γεωγραφική περιφέρεια των Κρασοχωριών. Είναι κτισμένο κοντά στη δυτική όχθη του ποταμού Χα Ποτάμι, σε μέσο υψόμετρο 810 μέτρων. Θεωρείται απ’ τα πλέον γραφικά χωριά, που προσελκύουν πλήθος τουριστών όλο το χρόνο. Υπολογίζεται πως 1 εκ. επισκέπτες περνάνε απ’ το χωριό κάθε χρόνο.

Κάτοικοι: 410 μόνιμοι κάτοικοι, αλλά σταθερά υπάρχουν πάρα πολλοί (Κύπριοι και ξένοι) που είτε κάνουν διακοπές στο χωριό, είτε το επισκέπτονται.

Απόσταση από Λεμεσό: 42 χλμ. 40 λεπτά με το αυτοκίνητο



Ιστορία

Το χωριό υπολογίζεται ότι δημιουργήθηκε στα τέλη της Βυζαντινής περιόδου ή στις αρχές της Φραγκοκρατίας, ύστερα που διαλύθηκαν οι οικισμοί Πάνω και Κάτω Κούπετρα, που βρίσκονταν στην ανατολική όχθη του ποταμού Χα Ποτάμι. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ισαάκιος Κομνηνός που ήταν δεσπότης της Κύπρου (1185-1191) μετά την ήττα του στο Κολόσσι από τον Άγγλο βασιλιά Ριχάρδο Λεοντόκαρδο, κατέφυγε στα Κούπετρα, μέχρι που τον κάλεσε ο Ριχάρδος στη Λεμεσό για συνομιλίες και ειρήνευση. Αυτό σημαίνει πως το 1191 υπήρχαν τα Κούπετρα, τα οποία διαλύθηκαν αργότερα.




Για την ονομασία του χωριού υπάρχουν τρεις επικρατέστερες εκδοχές και είναι:

1) Από την κυπριακή λέξη μόδος που σημαίνει με την ησυχία σου, με τρόπο, προσεκτικά. Όταν οι κάτοικοι των Κουπέτρων, βλέποντας κάθε βράδυ ένα φως στο απέναντι βουνό, πήγαν για να δουν τι συμβαίνει και βρήκαν το φως να βγαίνει από την καρδιά ενός πυκνού και δύσβατου βάτου, που για να περάσουν χρειάστηκε να τον κόψουν και ο ένας έλεγε στον άλλο «με τον μόδο σου» ώσπου τελικά βρήκαν μια σπηλιά με ξύλινο σταυρό και ένα καντήλι αναμμένο μέσα. 

2) Από το χωριό ξεκινούν πολλοί δρόμοι για τα γύρω χωριά. Από το επίρρημα ομού και τη λέξη οδός σχηματίστηκε το Όμοδος.

3) Σε φράγκικα έγγραφα αναφέρεται ότι στην περιοχή κατοικούσε ο φεουδάρχης Homodeus και πολύ πιθανό από το όνομα του φεουδάρχη να πήρε και το χωριό το όνομά του.




Αξιοθέατα / Μουσεία

Μέσα στα αξιοθέατα του χωριού, είναι μεταξύ άλλων ο λιθόστρωτος δρόμος και τα δρομάκια γύρω και μπροστά απ’ το μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού, που αποτελεί από μόνο του ένα αξιοθέατο, καθώς φιλοξενεί αρκετά μουσεία. Επίσης, υπάρχουν στο χωριό κάποια ιδιωτικά μουσεία, όπου μπορεί κανείς να δει ακριβώς πως ήταν τα παλιά, παραδοσιακά σπίτια.

Στις αίθουσες του Μοναστηριού στεγάζονται: Το Μουσείο Αγώνος, το Μουσείο Βυζαντινών εικόνων, το Εικονοσκευοφυλάκιο, το Λαογραφικό Μουσείο, η Πινακοθήκη, το Φωτογραφικό Μουσείο και το Κέντρο Διάσωσης Δαντέλλας. Το μοναστήρι είναι ανοικτό απ’ το πρωί μέχρι τις 5 περίπου το απόγευμα και η είσοδος είναι δωρεάν σε όλα τα μουσεία του μοναστηριού.

Στα αξιοθέατα επίσης είναι και ο Ληνός (πατητήρι σταφυλιών) που βρίσκεται κοντά στην εκκλησία, όπως και το κρησφύγετο, που κατασκευάστηκε το 1956, με οδηγίες του αγωνιστή της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου.



Πηγή πληροφοριών: http://www.inside.com.cy/

Photomania #6





















26.2.14

Απορια..




Τι είναι αυτό που ζητάμε για να είμαστε ευτυχισμένοι ?
Τι είναι αυτό που θα μας κάνει να είμαστε καλά..?
Άραγε..Ξέρει κανείς ? 



25.2.14

Περίεργη μέρα...




Ξύπνησα από τις βροχούλες που χτυπούσαν  στο παράθυρο.. 
Κοίταξα την ώρα, νωρίς είναι ακόμα λέω, δεν έχω και τίποτα να κάνω.. 
Εγυρα το κεφάλι και πάλι να κοιμηθώ. 
Πέρασε μια ώρα περίπου.. Σηκώνομαι.. 
Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω ήλιο..Χαμογέλασα. 
Όμορφη μέρα θα είναι λέω τελικά.. 
Στην μισή ώρα.. Σύννεφα, ανέμοι.. Μα τι γίνεται τελικα;
Λατρεύω χειμώνα, μ αρεσουν οι βροχές, τα χιόνια, 
μα μέρες που δεν είμαι καλα δεν τα θέλω.. 
Έλα πίσω ήλιε μου..
Φώτισε τον ουρανό και κάνε την μέρα μας πανέμορφη ! :)






24.2.14

Καλημερα !




Αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. 
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, 
ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, 
γιατί δεν μαθαίνονται όλα..
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ για τους εαυτούς τους 
και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, 
στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, 
σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.


         Οδυσσέας Ελύτης

22.2.14

Η θέα απ το παράθυρο..




Θυμάμαι κάποια χρόνια πριν, 20 χρόνια για την ακριβεια, οταν είχαμε μετακομίσει σ αυτήν εδώ την γειτονιά.. Μικρό παιδάκι τοτε,γύρω στα 11.. 
Όταν είχαμε έρθει για πρώτη φορά, μου έκανε εντύπωση που το πόσο ήσυχη και ήρεμη περιοχή ήτανε. Γύρω γύρω υπήρχαν μερικά σπίτια μόνο. 
Δίπλα μας άλλες 2 πολυκατοικίες στην πορεία για την ολοκλήρωση τους. 

Θυμάμαι..ένα σωρό ανθρώπους να δουλεύουν μέρα νύχτα μα και εκείνον τον πελώριο γερανό που με τόσο θαυμασμό κοίταζα και αναρωτιόμουνα ποιος τολμούσε να βγει τοοοσο ψηλά . Ο μπαμπάς έλεγε, αυτή είναι η δουλειά τους. 
Μου άρεσε να εξερευνώ τα κατατόπια και περίμενα να τελειώσουν την δουλεία τους για να πάω να παίξω χωρίς να με δούνε και θυμώσουν..... 
Τις υπόλοιπες ώρες χάζευα την θέα από το παράθυρο...

Απέναντι από μας, έμενε ο Κ.Οδυσσέας..Ένας γλυκός ηλικιωμένος κυριούλης που με τόση χαρά μας προσκαλούσε στο σπίτι του για κέρασμα. Ήθελε παρεουλα ο καημένος. 
Θυμάμαι μας έλεγε ιστορίες, δικές του ιστορίες... 
Μα πιο έντονα θυμάμαι.. Εκεί έξω στην αυλή υπήρχε μια πελώρια λεμονιά, ναι, την κοίταζα με τόση απορία, δεν είχα ξαναδεί τόσο μεγάλη ... 
Πόσες φορές είχα να πάει να κόψω κρυφά λεμονάκια για την μαμά (χεχε). 





Χτές, ανοίγοντας το παράθυρο στο δωμάτιο μου ,είδα απέναντι την λεμονιά και χάθηκα στην θέα της , 20 χρόνια μετά παραμένει το ίδιο εντυπωσιακή.. 
Πόσες σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό. 
Αυτή η ήσυχη περιοχή έχει αλλάξει πια, 
πολλά πολλά σπίτια, πολυκατοικίες, μαγαζιά,εστιατόρια... 
Πόσα θα αλλάξουν ακόμα αραγε ... 
Οι αναμνήσεις δεν αλλάζουν όμως. Είναι χαραγμένες μέσα βαθιά... 
Εδώ μεγάλωσα, εδώ έκανα φίλους, εδώ ερωτεύτηκα, εδώ πληγώθηκα, εδώ έκανα όνειρα...




20.2.14

Σε σενα...




Πάνε μέρες που οι δρόμοι μας χωρίσανε.
Σε φέρνω στην σκέψη μου,κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, 
κάθε λεπτό, δευτερόλεπτο.
Μου λείπεις.Που να σαι;
 Ξέρω πως σήμερα θα περάσεις όμορφα. 
Σ αρέσουν εσένα αυτα.. 
Ρωτάω τον εαυτό μου, ''γιατί'' ;
Γιατί έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ ;
Γιατί έπρεπε να μάθω τα ψέματα σου;
Σε πίστεψα και χάθηκα στις σκέψεις πως ήμουν κοντά σου. 
Πως ήσουν μόνο δικός μου.
Εξάλλου, αυτό πίστευα.. εδώ και καιρό. 
Εσύ με άφησες να το πιστεύω. 
Προσπαθώ να βρω ελαφρυντικά. Πόσο λογικό είναι; 
Δεν ξέρω.. Ξέρω μόνο πως είσαι μέσα μου, δεν φεύγεις. 
Και αυτό είναι που πονάει πολύ.
Πονάει, με κατατρώει, πονάει γιατί ένα κομμάτι μου ήταν δικό σου. 
Πονάει γιατί έκανε τα πιο όμορφα όνειρα
 και ας ξέραμε πως δεν θα γίνονταν πότε πραγματικότητα.
Πονάει γιατί.. 
Σ αγαπάει..