22.2.14

Η θέα απ το παράθυρο..




Θυμάμαι κάποια χρόνια πριν, 20 χρόνια για την ακριβεια, οταν είχαμε μετακομίσει σ αυτήν εδώ την γειτονιά.. Μικρό παιδάκι τοτε,γύρω στα 11.. 
Όταν είχαμε έρθει για πρώτη φορά, μου έκανε εντύπωση που το πόσο ήσυχη και ήρεμη περιοχή ήτανε. Γύρω γύρω υπήρχαν μερικά σπίτια μόνο. 
Δίπλα μας άλλες 2 πολυκατοικίες στην πορεία για την ολοκλήρωση τους. 

Θυμάμαι..ένα σωρό ανθρώπους να δουλεύουν μέρα νύχτα μα και εκείνον τον πελώριο γερανό που με τόσο θαυμασμό κοίταζα και αναρωτιόμουνα ποιος τολμούσε να βγει τοοοσο ψηλά . Ο μπαμπάς έλεγε, αυτή είναι η δουλειά τους. 
Μου άρεσε να εξερευνώ τα κατατόπια και περίμενα να τελειώσουν την δουλεία τους για να πάω να παίξω χωρίς να με δούνε και θυμώσουν..... 
Τις υπόλοιπες ώρες χάζευα την θέα από το παράθυρο...

Απέναντι από μας, έμενε ο Κ.Οδυσσέας..Ένας γλυκός ηλικιωμένος κυριούλης που με τόση χαρά μας προσκαλούσε στο σπίτι του για κέρασμα. Ήθελε παρεουλα ο καημένος. 
Θυμάμαι μας έλεγε ιστορίες, δικές του ιστορίες... 
Μα πιο έντονα θυμάμαι.. Εκεί έξω στην αυλή υπήρχε μια πελώρια λεμονιά, ναι, την κοίταζα με τόση απορία, δεν είχα ξαναδεί τόσο μεγάλη ... 
Πόσες φορές είχα να πάει να κόψω κρυφά λεμονάκια για την μαμά (χεχε). 





Χτές, ανοίγοντας το παράθυρο στο δωμάτιο μου ,είδα απέναντι την λεμονιά και χάθηκα στην θέα της , 20 χρόνια μετά παραμένει το ίδιο εντυπωσιακή.. 
Πόσες σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό. 
Αυτή η ήσυχη περιοχή έχει αλλάξει πια, 
πολλά πολλά σπίτια, πολυκατοικίες, μαγαζιά,εστιατόρια... 
Πόσα θα αλλάξουν ακόμα αραγε ... 
Οι αναμνήσεις δεν αλλάζουν όμως. Είναι χαραγμένες μέσα βαθιά... 
Εδώ μεγάλωσα, εδώ έκανα φίλους, εδώ ερωτεύτηκα, εδώ πληγώθηκα, εδώ έκανα όνειρα...




18 σχόλια:

  1. Είδες ο καθένας μας αγαπάει τη γειτονιά του χαίρομαι που ζει η λεμονια καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος22/2/14, 3:30 μ.μ.

    εμενα μπορει να μην μου αρεσει η γειτονια μου.. και να μην εχω λεμονια, αλλα αγαπω ενα τρενο μιας αλλης γειτονιας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι σίγουρη πως και αυτό έχει την χάρη του...

      Διαγραφή
  3. Είναι θαυμάσιο να έχουμε αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια και την γειτονιά που μεγαλώσαμε. Η λεμονιά με τα ανθισμένα άνθη της και τους κατακίτρινους καρπούς της, δεν είναι δυνατόν να ξεχαστεί.
    Καλό σου απογευματάκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπέροχες οι αλλαγές στο μπλογκ σου Μαράκι μου!
    Όσο για τη γειτονιά ...ακόμα έχω και λατρεύω που μεγάλωσα σε γειτονιά!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συγκρίνοντας την λεμονιά με το αυτοκίνητο που βλέπω αριστερά, όντως πρέπει να είναι τεράστια, αλλά βλέπω τις "κακές" συνήθειες δεν τις έχεις κόψει...όλα τα λεμόνια από χαμηλά λείπουν!!χαχαχα
    Την καλημέρα μου, μια όμορφη Κυριακή εύχομαι,
    και καλώς σε βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την καλημερα μου κ Καλως ορισες :-) την λεμονια την εχω αφησει ησυχη εδω κ καποια χρονια εχω να πω.. μια μερα με πιασανε, εφαγα παρατηρηση κ αυτο ηταν..ποτε ξανα !

      Διαγραφή
  6. Απαντήσεις
    1. ότι είναι βγαλμένο από την ψυχή είναι πάντα συγκινητικό.. σε ευχαριστω πολυ πολυ !!!

      Διαγραφή
  7. Μαράκι συγκινήθηκα... Όντως αυτή η λεμονιά είναι φανταστική! Τα λες τόσο όμορφα.. (όλοι μας κάπως έτσι νοιώθουμε τελικά...) Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι αναμνήσεις είναι ότι πιο όμορφο κρατάμε μέσα μας...
      Σ ευχαριστώ πολυ Marie μου . χχχ

      Διαγραφή
    2. Οι ανμνήσεις,,, όπως και τα αρώματα.. δε θα ξεχάσω ποτέ ένα γιασεμί που μοσχοβολούσε στο παλιό μας σπίτι όταν ήμουν μικρή... ακόμα είναι φορές που νομίζω ότι το μυρίζω στον αέρα! Χωρίς να υπάρχει κάτι γύρω.. μάλλον το φέρνω με τη σκέψη μου..

      Διαγραφή
    3. Αυτα ειναι που μας μενουν.... :-)

      Διαγραφή
  8. Κάπως έτσι ήταν και η θέα από το δικό μου παράθυρο... οι αναμνήσεις μας είναι η προίκα μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλια όλων είναι καλοδεχούμενα εφόσον δεν προσβάλλουν τον συγγραφέα και τον αναγνώστη,
Ευχαριστω