29.9.14

Περι ονείρων....



Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να τρομάζω με τα όνειρα μου.
Όνειρα περίεργα ή ακόμα και εφιάλτες που δεν μπορώ να δικαιολογήσω.. 
Όνειρα που με κάνουν να αναρωτιέμαι τι κρύβεται στο πίσω μέρος του μυαλού 
και ξεπροβάλλει την νύχτα.. 
Κάποτε ονειρευόμουν ταξίδια, ρούχα, έρωτες. Και μου άφηναν μια γλυκιά ανάμνηση στο μυαλό.
Τώρα έχουν αντικατασταθεί από φαντάσματα, θανάτους, αρρώστιες, νοσοκομεία..
Κάποιες στιγμές ομολογώ πως με ανησυχούν πολύ  και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ.
Ίσως τώρα αντιλαμβάνομαι γιατί κάποιες φορές ξυπνάω με ταχυπαλμίες..
Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι η ζωή μας πλέον δεν είναι τόσο ήρεμη και χαρούμενη 
όσο ήταν κάποτε. 
Το άγχος και η ανησυχία μας έχουν καταβάλει και ίσως να είναι και η πιο κύρια αιτία . Δεν ξέρω..

Κάποιος έχει πει ότι.... 
είμαι σίγουρη όμως πως δεν θα εννοούσε αυτά που γράφω εγώ πιο πάνω...  

Αλήθεια έχετε δει κάποιο όνειρο που να μοιάζει τοσο αληθινό και να σας κάνει να τρομάξετε ?

27.9.14

Vintage-holic

Καλημερα ! 


Το κόλλημα που έχω με τις φωτογραφίες vintage συνεχίζεται. 
Εχω γεμίσει κινητό και υπολογιστή και δεν ξερω τις να τις κάνω. χαχα
Για ακόμα μια φορά λοιπόν μοιράζομαι αγαπημένες φώτο μαζί σας. :)

Vintage clocks



  








24.9.14

Σκέψεις μου...


'Ήρθες ξανά απόψε λες και δεν συνέβαινε τίποτα..
Με χαιρέτησες με τον γνωστό  σου τυπικό τρόπο...
Μία ακόμη φορά...
Σε ρώτησα..πάλι τα ίδια..?
Μα τι να πεις ?
Ετσι έχεις μάθει.. ή το κάνεις επίτηδες..
Προσπάθησες να με φέρεις κοντά σου, 
με τα γλυκόλογα που συνηθίζεις να μου λες,
όμως, βρήκες τοίχο..Ναι.. 
Γιατί για ακόμα μία φορά η κοροιδία περνάει από το μυαλό μου.
Δεν φρόντισες να με διαψεύσεις..
Αντιθέτως, φρόντισες να δώσεις το τελειωτικό χτύπημα 
στέλνοντας μου κάτι απίστευτο.. 
Ένα βίντεο..χωρίς λόγια.. που έλεγε όμως πολλά..
( Αλήθεια ήξερες τι μου χες στείλει ? )
Πως τόλμησες, σε ρώτησα.
Απάντηση..αγνοείται...


22.9.14

Καλημέρα ! Καλή εβδομάδα !


Να γελάς...
Να τολμάς...
Να ονειρεύεσαι...
Να προσδοκείς...
Να πολεμάς...Να αγαπάς!
Απλα να ΖΕΙΣ...

Η ΕΥΤΥΧΙΑ σε κάνει γλυκό...
Τα ΕΜΠΟΔΙΑ σε κρατούν δυνατό...
Οι ΘΛΙΨΕΙΣ σε κρατούν άνθρωπο...
Οι ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ σε κρατούν ταπεινό...
και η ΕΠΙΤΥΧΙΑ σε κάνει να λάμπεις !

Εύχομαι σε όλους μια όμορφη εβδομάδα!
Καλη σας μέρα !


19.9.14

Αναμένοντας το φθινόπωρο...



Όλο το ακούω μα δεν το βλέπω να έρχεται.. Τι θα γίνει πια ? 
Μέσα του Σεπτέμβρη έχουμε και αυτή η αφόρητη ζέστη (τουλάχιστο εδώ στην Κύπρο) 
δεν λέει να υποχωρήσει.
Και όσο ακούω για βροχές και καταιγίδες σε άλλα μέρη τόσο νευριάζω..
Για να δούμε, θα μας κάνει την χάρη να ερθει σύντομα ?
Πάντως εγώ το περιμένω πως και πως.
Πεθύμησα το δροσερό αεράκι, την γλυκιά μελαγχολία, 
τον γκρίζο ουρανό, τα φύλλα από τα δέντρα, τον ζεστό καφέ...


Είπα σήμερα να γεμίσω το σπιτάκι μου με λίγες φθινοπωρινές εικονίτσες..
Μπας και μας κάνει την χάρη.. Βρε λες ....??? 









- Καλημέρα -

 P.S:  Τον τελευταίο καιρό οι (σπάνιες πια) αναρτήσεις μου, ετοιμάζονται αργά το βράδυ και προγραμματίζονται για το πρωι. 
Λόγω φόρτου εργασίας οι ώρες μου είναι περιορισμένες.
Ευχαριστώ πολύ όσους δείχνουν ενδιαφέρον για την απουσία μου και συγνώμη  που αργώ να απαντήσω στα μαιλ και τα σχόλια σας..
Πολλα φιλιά !!!! 

13.9.14

Όλοι εμεις....


Όλοι εμείς, που σκάβουμε με τα νύχια μας τον ουρανό, 
ώρα μεσάνυχτα, για να φωνάξουμε στον ήλιο «φτου ξελεφτερία».
Όλοι εμείς, που δραπετεύουμε απ το φεγγίτη της οδύνης, 
για να φιλήσουμε στο στόμα τη χαρά.
Όλοι εμείς που μαλώσαμε στη μοιρασιά των άστρων.
Που δε συναντήσαμε ποτέ κανέναν στο δρόμο μας για να
μας δώσει πληροφορίες, κατά που πέφτει η σιγουριά.
Όλοι εμείς, που όταν βρεθούμε κάτω από ερείπια, 
διώχνουμε με χαμόγελα τους διασώστες.
Όλοι εμείς, που ψάξαμε στ αζήτητα
να βρούμε τα στολίδια της ψυχής μας.
Που κάναμε τα μεγάλα ταξίδια μας στις φτερούγες των κύκνων.
Όλοι εμείς, οι σιωπηλοί ακροβάτες μιας υπόσχεσης μάταιης.
Όλοι εμείς, που παραπλανήσαμε τους ανέμους, 
που ξελογιάσαμε τις ελπίδες.
Όλοι εμείς, που ερωτευτήκαμε ότι μας αφάνιζε.
Όλοι εμείς οι αφρούρητοι, που δεν είχαμε ποτέ ένα
άλλοθι για τα λάθη μας.
Όλοι εμείς οι αντιρρησίες της παρηγοριάς.
Όλοι εμείς, είμαστε μπάσταρδα του Θεού.
Ακόμα κι αν φοβήθηκε να μας αναγνωρίσει, 
ένα είναι σίγουρο.
Μας έχει αδυναμία. Να το ξέρεις.
- Αλκυόνη Παπαδάκη - 

11.9.14

Blogger Tips: Μικρά και απλά μυστικά



Σήμερα θα σας δείξω κάποια μικρά αλλα χρήσιμα tips για το blog σας.
Μερικά απο αυτά μου τα έχετε εσείς ζητήσει οπότε τώρα που βρήκα λίγο χρόνο ετοίμασα το σχετικό ποστ.
Πάμε λοιπόν να δούμε τι έχω για εσάς.

1. Πως γίνεται να αποφύγω τον τίτλο σε μια εικόνα που βάζω στον πλευρινή στήλη του blog μου
Είμαι σίγουρη πως αρκετοί απο εσάς θα έχετε διαπιστώσει πως όταν ανεβάσετε μια εικόνα στην πλευρινή στήλη πρέπει απαραίτητα να συμπληρώσετε και ένα τίτλο.
Πολλοί απο εμάς (ναι και εγω μαζί) δεν το θέλουμε πάντα αυτό.
Βρήκα λοιπόν σε μια βόλτα στο ίντερνετ την πιο κάτω λύση

Βήματα:
1. Πάμε στην ΔΙΑΤΑΞΗ, επιλέγουμε προσθηκη GADGET/HTML και ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΕΙΚΟΝΑΣ
2. Στην θέση του τίτλου γράφουμε αυτο  <!-- -->
3. Πατάμε ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΗ και ετοιμο
Tip: Αν η εικόνα σας θέλετε να οδηγεί σε κάποια σελίδα απλά βάζετε το link εκεί που λέει σύνδεσμος



2.Πως να βάλετε μια εικόνα favicon
Τι είναι η εικόνα favicon και πως θα την βάλετε? Είναι πολύ απλό.
Καταρχήν μιλάμε για το μικρό εικονίδιο που εκφράζει το blog μας. Είναι μια μικρή εικόνα που εμφανίζεται στο όνομα του blog σας και φαίνεται και στις λίστες ιστολογίων.
Για να δούμε πως την βάζουμε.



Βήματα:
1. Πάμε στην ΔΙΑΤΑΞΗ, και επιλέγουμε πάνω στην αρχή εκεί που γράφει Favicon 
2. Θα σας εμφανίσει το παράθυρο με τις επιλογές. Διαλέγετε από τον υπολογιστή σας ( αφού εχετε φυλάξει ) την εικόνα που θέλετε ! 
Προσοχη! Σας αναφέρει τις απαραίτητες διαστάσεις που χρειάζεται. η εικόνα πρέπει να είναι πολύ μικρή και σε τετράγωνο σχήμα. 
3. Αποθηκεύετε και έτοιμο.
Πλέον δίπλα από το όνομα του blog σας θα φαίνεται και το εικονίδιο



3.Εισαγωγή post divider (διαχωριστικου)
Σίγουρα όλοι μας έχουμε δει σε κάποια blogs να υπάρχει ένα post divider (διαχωριστικό) κάτω από την ανάρτηση.
Τι είναι ακριβώς αυτό? Μια εικόνα που εκτός του ότι κάνει το blog σας πιο όμορφο, διαχωρίζει τις αναρτήσεις έτσι ώστε να μην φαίνονται πολύ κοντά η μια στην άλλη ή κολλημένες.
Ο τρόπος που μπαίνει στο blog είναι εύκολος και θα σας δείξω τα βήματα πιο κάτω.


Ο κωδικός που θα χρειάστούμε είναι ο πιο κάτω
.post{margin: 0 0 40px 0;
width: 90%;
background: url(εδώ βάζετε το url της εικόνας που θέλετε να φαίνεται);
background-repeat: no-repeat;
background-position: bottom center;
margin:.5em 0 1.5em;
padding-bottom:4.5em;
}

Βήματα:
1.Κάνουμε copy-paste τον πιο πάνω κωδικό. 
Ακολούθως παμε στo ΠΡΟΤΥΠΟΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ για να προσαρμοσουμε τον κώδικα.


2.Στην σελίδα ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ διαλέγουμε την επιλογή ΠΡΟΗΓΜΕΝΗ και ακολούθως ΠΡΟΣΘΗΚΗ CSS. Κάνουμε copy-paste τον κώδικα μας και πατάμε ΕΦΑΡΜΟΓΗ.

Tip: Μολις βάλετε τον κώδικα πατήστε ENTER και περιμένετε να σας εμφανιστεί στην οθόνη που δείχνει το blog σας το post divider. Αν θέλετε να κάνετε κάποιες αλλαγές μεταξύ των αποστάσεων αλλαξτε τα νούμερα του κώδικα που marging και padding bottom.



Καλή τύχη!
Για οποιαδήποτε απορία ή βοήθεια μπορείτε να μου στείλετε mail :)

9.9.14

Στον φόβο ,δεν πετάνε τα πουλιά.



Θυμάμαι εγώ . Ένα μικρό ήμουνα πάντοτε πουλί
Τα άλλα πουλιά με μάθανε ,τα πάντα να φοβάμαι
Να ζω με βάλανε λοιπόν , σε ένα άγνοιας κλουβί
Και μου είπαν, κάλιο τα πουλιά , να μην πετάμε

Υπάρχει μου είπανε, στον ουρανό ,ένα άγνωστο κενό
Που όσα πουλιά μέσα σε αυτό πετάξουν, θα καούνε 
Το λένε γνώση και τα πουλιά δεν έχουν το μυαλό
Να καταλάβουν τι είναι αυτή ,μέσα της δεν πετούνε

Έτσι λοιπόν μου μάθανε ,από μικρό πουλάκι ακόμα
Σε ένα κλουβί της άγνοιας , εκεί πρέπει να ζήσω
Τι κι αν εγώ που έβλεπα ,να έχω φτερά στο σώμα
Σε γνώσης άγνωστο κενό, ποτέ να μην τα ανοίξω

Ζούσα όπως μου μάθανε , μα ήμουν δυστυχισμένο
Με φόβους και υποταγή ,μια φυλακή όλη η ζωή μου
Πουλί φτιαγμένο να πετά, σε ένα κλουβί κλεισμένο
Οι φόβοι σφράγισαν γερά ,την πόρτα στο κλουβί μου 

Βλέπω ψηλά στον ουρανό ,που άλλα πουλιά πετάνε
Λεύτερα απ’ τους φόβους τους ,απλώνουν τα φτερά
Πάντα κόντρα στον άνεμο ,την γνώση αναζητάνε
Χωρίς να νοιάζονται αν θα μπουν, σε άγνωστα κενά

Τι νόημα έχει αλήθεια η ζωή, εάν την αλήθεια της φοβάσαι;
Αν φοβισμένοι δάσκαλοι ,σύμβουλοι, με ημίμετρα γονείς
Με παραμύθια φοβικά σε μάθανε να ζεις και να κοιμάσαι
Μες τα κλουβιά αυτοί ,έτσι και εσύ ,μες το κλουβί να ζεις

Ελεύθερα γεννιούνται τα πουλιά ,στον φόβο δεν πετάνε 
Ελεύθερος λοιπόν ,απ’ το κλουβί της άγνοιας θα βγω και θα πετώ
Κι αν θα καώ στο άγνωστο ,που τα φτερά μου θα με πάνε
Από τις στάχτες μου ελεύθερος, όπως ο Φοίνιξ ,θα ξαναγεννηθώ

- John Fenix - 

8.9.14

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά...


Σήμερα θέλησα να σας καλημερίσω
με ένα αγαπημένο τραγούδι που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό...

Χωρίς ιδιαίτερο λόγο..πιστεύω.
Καλη σας μέρα και καλή εβδομάδα...
....

Οι αναμνήσεις είναι σαν την θάλασσα,
και βρίσκονται καλά κρυμμένες 
στην ψυχή κάθε ανθρώπου.
Τις στιγμές που το επιζητούμε, το ποθούμε,
το έχουμε ανάγκη,
βουτάμε μέσα στον βυθό της και εκεί μέσα 
αναγνωρίζουμε χιλιάδες χρώματα,
που ποτέ ως τότε δεν είχαμε 
συνειδητοποιήσει πως βρίσκονται εκείε μέσα...
Μπαίνουμε σε ένα παράλληλο σύμπαν
που η καρδιά πλέον 
δεν αγγίζει, δεν πληγώνεται, δεν πονάει...
Μονάχα κρατά, ότι την ωθεί, στα μακρινά της ταξίδια....
-------


Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει


Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει


Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας...

... το πιο μακρυ ταξίδι μου εσυ...

4.9.14

Ένα μικρό αντίο...


Σε ένα μεγάλο καλλιτέχνη και άνθρωπο...
...Αντώνη Βαρδή...
Καλό δρόμο στον παράδεισο..

Από τότε που είχα ακούσει για την άσχημη κατάσταση της υγείας σου, 
κάθε μέρα περίμενα το κακό μαντάτο. 
Οι λίγες γνώσεις μου περί ιατρικής 
δεν μου άφηναν αμφιβολία πως δυστυχώς στο μέλλον δεν θα είσαι μαζί μας.

Είμαι σίγουρη
 πως οι αγγέλοι θα υποκλίνονται στο ταλέντο σου. 
Μπορεί να μην έτυχε να σε γνωρίσω απο κοντά 
αλλά τα τραγούδια και οι δημιουργίες σου ηταν αρκετά 
για να καταλάβω την ομορφιά της ψυχής σου.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει...

Σε αποχαιρετώ με το αγαπημένο μου δικό σου τραγούδι...


Δε θα με ξεχάσεις,
θα ΄μαι σκιά μες στον καθρέφτη, με τα σύνεργα του κλέφτη,
ένα γέλιο να σου κλέψω αν γελάσεις,
δε θα με ξεχάσεις

Δε θα με ξεχάσεις,
θα ΄μαι σιωπή και αϋπνία, η κρυφή σου αγωνία,
ο καπνός απ΄το τσιγάρο που θ΄ανάψεις,
δε θα με ξεχάσεις,δε θα με ξεχάσεις

Δε θα με ξεχασεις,
θα ΄μαι το τέλος σ΄ένα έργο που θα χάσεις,
δε θα με ξεχάσεις
σε ανεξέλεγκτες κρυφές σου καταστάσεις
δε θα με ξεχάσεις,δε θα με ξεχάσεις

Δε θα με ξεχάσεις,
θα ΄μαι στη νύχτα μια σειρήνα και τα όνειρα εκέινα
που θα τρέχεις βιαστικά να προσπεράσεις,
δε θα με ξεχάσεις,δε θα με ξεχάσεις

Δε θα με ξεχάσεις θα ΄μαι βροχούλα σ΄ένα τζάμι, ένα δάκρυ, ένα ποτάμι
μια ρυτίδα στη μορφή σου πριν γεράσεις,
δε θα με ξεχάσεις, δε θα με ξεχάσεις

Δε θα με ξεχάσεις θα ΄μαι το τέλος σ΄ένα έργο που θα χάσεις
Δε θα με ξεχάσεις
σε ανεξέλεγκτες κρυφές σου καταστάσεις,
δε θα με ξεχάσεις, δε θα με ξεχάσεις .....

... Το σίγουρο είναι ...
... πως εσύ δεν θα ξεχαστείς... 

2.9.14

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ: Ξενοδοχείο Βερεγγάρια (και οι θρύλοι του)

Πηγή φωτογραφίας το διαδίκτυο ( Επεξεργασία δική μου )

Το Ξενοδοχείο Βερεγγάρια βρίσκεται κτισμένο στο ορεινό χωριό Πρόδρομος, στο Τροόδος της Κύπρου, με Αρχιτέκτονα τον βρετανό Walter Henry Clarke, ο οποίος για κάποιο διάστημα της ζωής του ζούσε στην Κύπρο. Η ανοικοδόμηση του φαίνεται ότι δρομολογήθηκε το 1927 και ολοκληρώθηκε το 1931 και σε αυτό το εγχείρημα βοήθησαν σύσσωμα οι κάτοικοι του Προδρόμου. 
Τα εγκαίνια του έγιναν στις 10 Ιουνίου του 1931.
Οραματιστής και αρχικός ιδιοκτήτης του Ξενοδοχείου Βερεγγάρια ήταν ο Ιωάννης Κόκκαλος, ο οποίος γεννήθηκε κοντά στο 1900 στον Πρόδρομο.
Η οικογένεια Κόκκαλου ήταν ενεργά αναμειγμένη στο ξενοδοχειακό γίγνεσθαι του τόπου και ήταν μέλος του Παγκύπριου Συνδέσμου Ξενοδόχων για πολλά χρόνια.


Το όνομα του, το Ξενοδοχείο το πήρε από την ομώνυμη Πριγκίπισσα της Ναβάρας και αργότερα Βασίλισσα της Αγγλίας, Βερεγγάρια. Βέβαια, πριν αποφασιστεί αυτό το όνομα, υπήρχαν άλλα δύο, με τα οποία ήταν γνωστό το ξενοδοχείο πριν ολοκληρωθεί το κτίσιμο του.


Το έμβλημα που είχε το Βερεγγάρια και το οποίο εμφανιζόταν σχεδόν παντού μέσα στο ξενοδοχείο (φάκελοι αλληλογραφίας, κόλες αναφοράς, menu, έπιπλα, πιάτα κτλ), απεικόνιζε στο κέντρο του ένα οβάλ σχήμα σε μορφή ασπίδας, ενώ στα πλάγια είχε ένα λιοντάρι και ένα μονόκερο. 
Στο κάτω μέρος του υπήρχε μέσα σε κορδέλα η αναγραφή του ονόματος του ξενοδοχείου με κεφαλαία αγγλικά γράμματα. Άξιο αναφοράς είναι ότι το έμβλημα παρουσιάζει μεγάλη ομοιότητα με το έμβλημα που υπάρχει πάνω από την κεντρική είσοδο του Προεδρικού Μεγάρου και αυτό μας φανερώνει το πόσο εντυπωσιακό ήταν το ξενοδοχείο από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του, που οι αποικιοκράτες επέτρεψαν τη χρήση παρόμοιου εμβλήματος με το Προεδρικό Μέγαρο, που τότε ήταν το Κυβερνείο της Κύπρου.


Οι λόγοι που το Ξενοδοχείο Βερεγγάρια ήταν τόσο προσφιλές στην κυπριακή υψηλή κοινωνία αλλά και στους πλούσιους ευρωπαίους, τους ευγενείς Αιγυπτίους, τους πάμπλουτους Άραβες και τους διάφορους άλλους ξένους ήταν αρκετοί! Η προσοχή και η πολυτέλεια που υπήρχε σε κάθε λεπτομέρεια και σε κάθε γωνιά μέσα στο ξενοδοχείο, οι υπηρεσίες, οι ανέσεις και οι διάφορες άλλες παροχές που ήταν σε θέση να προσφέρει και η όλη. βασιλική ατμόσφαιρα που επικρατούσε εντός και εκτός του, το καθιστούσαν ποθητό και περιζήτητο, ιδιαίτερα κατά τις πρώτες δεκαετίες της λειτουργίας του.


Μονοπάτια της φύσης, γήπεδα ποδοσφαίρου και αντισφαίρισης, πλαισιωμένα από πεύκα, δυνατότητα για Ιππασία, παιδότοπος… Για τη ψυχαγωγία των θαμώνων διοργανώνονταν αρκετά συχνά διάφορες εκδηλώσεις όπως Χοροί και Χοροεσπερίδες, Επετειακές Εκδηλώσεις, Κονσέρτα, Θεατρικές Παραστάσεις, Διαγωνισμοί Ομορφιάς και Χορού και διάφορες άλλες. Όλα αυτά καθιστούσαν το Ξενοδοχείο Βερεγγάρια ως ένα μεγάλο και σημαντικό πολιτιστικό κέντρο που όμοια του ελάχιστα υπήρχαν. Υπήρχε βεβαίως και το μπαρ μέσα στο ξενοδοχείο όπως και το μπιλιάρδο, χώροι που μπορούσαν να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους κυρίως οι άντρες!


Το βιβλίο επισκεπτών του ξενοδοχείου είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο σημαντικά ντοκουμέντα που υπάρχουν για να αποδείξουν την λαμπρότητα του ξενοδοχείου ανά τις δεκαετίες.


Τη δόξα και επιτυχία που γνώρισε το Βερεγγάρια από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας του και συνέχισε να έχει για πολλές δεκαετίες, δυστυχώς με το πέρασμα των χρόνων δεν κατάφερε να την διατηρήσει – στην αρχική της μορφή τουλάχιστον – αφού το ξενοδοχείο άρχισε να παρακμάζει και σιγά-σιγά έκλεισε. Το 1984 ο ΚΟΤ ανέστειλε την άδεια λειτουργίας του και έκτοτε δεν λειτούργησε ξανά. Το άλλοτε στολίδι των βουνών της Κύπρου, το καμάρι των ξενοδόχων, το κά-στρο των Προδρομιτών, το «ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ», όπως το οραματιζόταν και το έφτιαξε με τόσο κόπο και δυσκολίες ο Ιωάννης Κόκκαλος, άρχισε να χαράζει φθίνουσα πορεία χρόνο με το χρόνο.


Σήμερα, το ξενοδοχείο έχει μέινει στην ιστορία σαν το στοιχειωμένο ξενοδοχείο της Κύπρου αφήνοντας το μυαλο του καθενός να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.


Πιο κάτω σας παρουσιάζω τους πιο γνωστούς θρύλους γύρω από αυτό.

ΘΡΥΛΟΣ 1ος


Λέγεται ότι στο ξενοδοχείο έμενε ένα πλούσιο και ερωτευμένο ζευγάρι. Όμως η γυναίκα πέθανε κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες και ο άντρας από την απελπισία του αυτοκτόνησε, πέφτοντας από το παράθυρο του 2ου οροφου ξενοδοχείου.

Ένας άλλος παρόμοιος μύθος λέει πως ο σύζυγος έθαψε τη γυναίκα του σε ένα από τα δωμάτια του ξενοδοχείου και πως η πόρτα του δωματίου σφραγίστηκε και δεν άνοιξε ποτέ. Στη συνέχεια ο ίδιος αυτοκτονεί.

Και στους δύο αυτούς μύθους ο θάνατος του ιδιοκτήτη προκάλεσε τον τρόμο στους θαμώνες του ξενοδοχείου που το εγκατέλειψαν τρέχοντας αφήνοντας όλα τα πράγματά τους εκεί. Ο κορμός δύο δένδρων στο χώρο του ξενοδοχείου, που παριστάνει δύο φιγούρες αγκαλιασμένες, ενός άνδρα και μίας γυναίκας, θέλει να υποστηρίξει τον μύθο του συζύγου. Πάντως όσοι πιστεύουν τον μύθο αυτό ισχυρίζονται πως άκουγαν γυναικείους λυγμούς στο συγκεκριμένο δωμάτιο.

Ένας άλλος μύθος θέλει μια νεαρή κοπέλα να έχει πνιγεί στην πισίνα του ξενοδοχείου. Από τότε αρκετοί ήταν που έχουν ισχυριστεί ότι είδαν τη σιλουέτα της μέσα στο καθάριο νερό της πισίνας.


ΘΡΥΛΟΣ 2ος 



Λέγεται ότι στην πισίνα του ξενοδοχείου πνίγηκε μια νεαρή κοπέλα. Από τότε φαινόταν κάθε βράδυ η σιλουέτα της μέσα στο καθάριο νερό της πισίνας. 


ΘΡΥΛΟΣ 3ος



Λέγεται ότι υπάρχει μια περίεργη τοιχογραφία στο εσωτερικό του ξενοδοχείου, που απεικονίζει το χορό της κόλασης. Πολλοί ισχυρίζονται ότι την είδαν και δεν άντεξαν το θέαμα που προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα, προκαλώντας μόνο δάκρυα.
Όποιος έβλεπε την τοιχογραφία θα συναντούσε το κακό στη ζωή του. Πολλοί πάλι στηρίζουν τους μύθους για ύπαρξη βρικολάκων στο ξενοδοχείο, που εμφανίζονται τη νύκτα.


ΘΡΥΛΟΣ 4ος



Λέγεται ότι κατά την δεκαετία του 80’ λίγο πριν το κλείσιμο του ξενοδοχείου ξέσπασε μια μεγάλη πυρκαγιά και εκείνη την μέρα διέμενα παιδιά δημοτικού σχολειού που πραγματοποιούσαν θερινές διακοπές στο ξενοδοχείο και κάηκαν ζωντανά στον δεύτερο όροφο του κτηρίου. Μάλιστα υπάρχουν ισχυρισμοί ότι κατά την διάρκεια της νύχτας ακούγονται παιδικά κλάματα και εμφανίζεται στην πισινά του ξενοδοχείου ένα παιδικό καροτσάκι. Να σημειωθεί ωστόσο ότι ποτέ δεν ξέσπασε πυρκαγιά στο ξενοδοχείο και ότι μέχρι σήμερα μπορεί να συμπεράνει κάποιος ότι το ξενοδοχείο δεν κάηκε ποτέ!


ΘΡΥΛΟΣ 5ος



Λέγεται ότι ένας από του γιους του Ι. Κόκκαλου πήδηξε και πνίγηκε στην πισινά του ξενοδοχείου, από απελπισία λόγο των χρεών που δημιουργήθηκαν και οδήγησαν στο κλείσιμο του ξενοδοχείου. Ωστόσο συμφώνα με κατοίκους την περιοχή το συγκεκριμένο άτομο αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και ούτε αυτή η ιστορία ισχύει. Όπως μας διαβεβαίωσαν οι χωριανοί πρόκειται απλώς για μύθους. Το ξενοδοχείο έκλεισε λόγω διαφωνιών και οικονομικών δυσκολιών, ενώ τα φαντάσματα που ακούγονταν ήταν απλώς φάρσες. 


Ωστόσο αυτές και άλλες πολλές ιστορίες, που ψιθυρίζονται από στόμα σε στόμα και προκαλούν δέος, αποτέλεσαν λόγο συνεχούς προσέλευσης του κοινού, που -από το μοναδικό κίνητρο της περιέργειας να συναντήσουν κάτι το ανεξήγητο, το σίγουρο είναι ότι δεν άφησαν να νεκρώσει εντελώς η περιοχή!