'' Η επανάσταση της καλοσύνης στην πράξη. ''

Μια όμορφη σκέψη της Χριστίνας ( BUTTERFLY ) για μια πράξη καλοσύνης που κάναμε, που δεχτήκαμε, που είδαμε να γίνεται, που μας ενέπνευσε η εμπνεύσαμε μεσώ αυτής κάποιον άλλο.

Αυτο που θα γράψω εγω είναι ενα κομμάτι της ζωής μου με άλλαξε πολύ σαν άνθρωπο. 

Μέσα απο αυτήν την εμπειρία έζησα και έμαθα πολλά για την ζωη που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα μεσα μου.. 

Το 2005 άρχισα να εργάζομαι σαν ιδιαιτέρα γραμματέας σε ένα ιατρείο. Γραμματέας ενός εξαίρετου οχι μόνο γιατρού αλλά πανω απ όλα ανθρώπου όπως αποδείχθηκε στην πορεία. Ειδίκότητα του η Γενική Χειρουργική και η  Ογκολογία.Μια ειδικότητα δυσκολη καθώς πίσω της αφήνει δυσάρεστες καταστάσεις.

Ποτέ μου δεν είχα καλή σχέση με τους γιατρούς αλλά χρειαζόμουν μια καλή δουλειά και ήταν μια καλή ευκαιρία. Ήξερα όμως ότι είχα να κάνω με ένα πολύ ευαίσθητο θέμα που θα έπρεπε να δείξω και την κατάλληλη αντιμετώπιση. 

Θυμάμαι την πρώτη μέρα που είχα πάει για δουλεια (στο πλευρό μου ειχα την σύζυγο του ιατρού για βοήθεια) πόσο μεγάλη εντύπωση μου έκανε το πόσος κόσμος πηγαινοερχόταν καθε 5 λεπτά. Σε σημείο που δεν είχε άλλες άδειες θέσεις για να καθίσουν. Γινότανε πανικός. Και εγώ είχα καλεστεί να βάλω μια τάξη σε όλο αυτο.

Πέρασε λοιπόν η πρώτη μέρα, η πρώτη εβδομάδα, ο πρώτος μήνας και σιγά σιγά αντιλαμβανόμουν για πιο λόγο μαζευόταν τόσος κόσμος εκεί.

Ο Δρ.Γ. ήταν ένας άνθρωπος απλός, απο αυτούς της διπλανής πόρτας, ευγενικός με ενα βλέμμα γεμάτο καλοσύνη και ένα χαμόγελο που σε ηρεμούσε αμέσως. 

Ο κόσμος τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε  πάρα πολύ. Δεν ήταν μόνο γιατρός αλλά ήταν πρώτα άνθρωπος. Δεν έβλεπε τον ασθενή σαν τρόπο να βγάλει λεφτά ή σαν ένα απλό περαστικό αλλά σαν δικό του άνθρωπο και φίλο. Πράγμα σπάνιο στις μέρες μας απο γιατρούς.

Κάποιες φορες με θυμάμαι να του θυμώνω οταν δεν έπερνε αμοιβή από τον ασθενή. Την επόμενη φορά μου έλεγε.. και μάλλον το ξεχνούσε συνεχώς. Το έκανε μια, το έκανε δύο, το έκανε τρεις..

Θυσίαζε την προσωπική και οικογενειακή του ζωή για την δουλειά του, για τους δικούς του ασθενείς και όχι μόνο, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που τον καλούσαν για έκτακτα περιστατικά.

Τι και αν ηταν γιορτή, τι κι αν ήταν μέρες ξεκούρασης. Ρόλο δεν έπαιζε κανένα.

Τα περιστατικά που βλεπε δύσκολα, όμως αυτός τα έκανε να φαίνονται τόσο απλά.

Μέσα από όλη αυτή την κατάσταση έμαθα να εκτιμώ την ζωή με τα καλά και τα κακά της.

Τα μάτια μου είδαν πολλά που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην μνήμη μου. Έζησα δύσκολες καταστάσεις, πίκρα, στεναχώρια ακόμα και θυμό.

Έπρεπε όμως να φαίνομαι δυνατή για να δίνω κουράγιο στους ανθρώπους που το είχαν ανάγκη, έπρεπε να συγκρατώ με το ζόρι τα δάκρυα μου για κάθε απώλεια. Και το κυριότερο, δεν έπρεπε να δείχνω λύπηση για τα άτομα αυτά, αλλά να τους προτρέπω να τα αντιμετωπίζουν όλα με θετική σκέψη και χαμόγελο. 

Έξι χρόνια ήμουν κάτω από αυτή την στέγη που ένιωθα σαν σπίτι μου πλέον αφού οι ώρες που ήμουν εκεί ήταν πολλές. Έξι χρόνια γεμάτα πόνο αλλά και πολλή αγάπη. Γνώρισα ανθρώπους σταθμούς στην ζωή μου και έζησα εμπειρίες μοναδικές . Και ας ήμουν σε ένα χώρο σκληρό.

Έφυγα με δική μου θέληση το 2011 γιατί το κλίμα είχε γίνει πολύ βαρύ και δεν το άντεχα άλλο. Ένιωθα πως άρχισα να χάνω τον εαυτό μου σε όλη αυτή την δύσκολη κατάσταση.

Δεν μετανιώνω όμως για καμία στιγμή που πέρασα δίπλα σε αυτόν τον εξαίρετο άνθρωπο και επιστήμονα, ο οποίος θα κατέχει για πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Ούτε μετανιώνω για όλα όσα μπόρεσα να δώσω με την ψυχή και την καρδιά σε αυτούς τους ανθρώπους.

Τελικό συμπέρασμα μου είναι πως η υγεία είναι πάνω απ όλα. Και όσο μπορούμε πρέπει να την προσέχουμε. 

Εύχομαι πραγματικά όλοι οι άνθρωποι να έχουν την δυνατότητα,την επιθυμία και τη θέληση να δίνουν απλόχερα την βοήθεια τους σε κόσμο που την χρειάζεται. 

Αυτα από μενα. 

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε...