Μια όμορφη οικογενειακή Κυριακάτικη βόλτα.. ( Οδοιπορικό #2 )

Είχα πάρα πολύ καιρό να πάω βόλτα με την οικογένεια. 

Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων ήταν δύσκολο να συντονίσουμε τις ώρες και τις μέρες μας.

Την Κυριακή που μας πέρασε βρήκαμε την ευκαιρία με τον ερχομό της μικρής μου αδελφής από το εξωτερικό να συνδυάσουμε μια μικρη εκδρομή με αυτό.

Αποφασίσαμε λοιπόν να ξεκινήσουμε πρωί πρωί για την πόλη της Πάφου και το βράδυ να καταλήξουμε το αεροδρόμιο και μετά πίσω σπίτι. 

Όταν άκουσα πως οι γονείς μου θα πήγαιναν για προσκύνημα στον Ιερό Ναό του Αγίου Ραφαήλ χάρηκα πάρα πολύ. 

Αν και το ταξίδι θα ήταν περίπου 2 ώρες δε με ξένισε αφού ήθελα απο πολύ καιρό να πάω και δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία. 

Η εκκλησία αυτή είναι από τις πιο δημοφιλείς στην Κύπρο και αρκετός κόσμος την προτιμά για να κάνει τα τάματα του καθώς ο Άγιος Ραφαήλ είναι ενας θαυματουργός άγιος.

Η διαδρομή μας ήταν πολύ όμορφη.

Στον δρόμο έβλεπες από την μια πλευρά βουνό και από την άλλη θάλασσα και 

πολύχρωμα λουλούδια και καταπράσινα δέντρα παντού.

Η δε θάλασσα απλά μαγευτική, το γαλάζιο της χρώμα τόσο εντυπωσιακό που σε συνδυασμό με την βλάστηση έφτιαχνε ενα μαγικό τοπίο.

Δυστυχώς λόγω του οτι ήμασταν σε κίνηση δεν μπόρεσα να βγάλω πολλές πετυχημένες φωτογραφίες.

Γύρω στο μεσημέρι και μετά από αρκετή βροχή φτάσαμε στην εκκλησία που βρίσκεται στην περιοχή Παχύαμμος.

Επί ευκαιρίας  παραθέτω και την ιστορία της ανέγερσης αυτού του υπέροχου ναού ο οποίος είναι αφιερωμένος στους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη.

Η θεραπεία του Νεόφυτου Σωκράτους το 1987 αποτέλεσε την αφορμή για την ανέγερση του Ιερού Ναού. Ο Σωκράτους «ύστερα από δύο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις στον προστάτη, εξακολουθούσε να υποφέρει από αβάσταχτους πόνους. Κάποια κυρία του έδωσε ένα βιβλίο με θαύματα του Αγίου Ραφαήλ. Το διάβασε και σιγά – σιγά του έγινε πεποίθηση πως ο Άγιος θα τον θεραπεύσει. Ένα βράδυ, και παρόλους τους φρικτούς του πόνους, παρακάλεσε με θέρμη τον Άγιο και κατάφερε να κοιμηθεί για λίγο. Στον ύπνο του είδε ένα ψηλό ωραίο γιατρό, ο οποίος του είπε: «Θα σου κάνω εγχείρηση και θα γίνεις καλά». Άρχισε να το χειρουργεί με τη βοήθεια μιας μικρής νοσοκόμας, που δεν ήταν άλλη από την Αγία Ειρήνη. Όταν ο γιατρός έφυγε, η μικρή νοσοκόμα, που καθάριζε ακόμα τον τόπο, τον διαβεβαίωσε πως θα γίνει καλά. Ξύπνησε και από τη στιγμή εκείνη είναι πια τελείως καλά. Στο σημειωματάριο του σημείωσε την ημερομηνία της θεραπείας του: 10.2.1987. Περίμενε λίγο καιρό να βεβαιωθεί ότι πράγματι έγινε καλά και στην συνέχεια έγραψε επιστολή στην ηγουμένη της Μονής του Αγίου, στη Μυτιλήνη, στην οποία ανέφερε το θαύμα.

Η θεραπεία του Νεόφυτου προβλημάτισε πολύ τον αδελφό του Μιχάλη Σωκράτους, φθαρτέμπορο στο παντοπωλείο της Πάφου, ο οποίος ήταν αδιάφορος έως εχθρικός προς τα θρησκευτικά και εκκλησιαστικά πράγματα. Είδε όμως τώρα ένα πραγματικό θαύμα και παρόλο που επέμενε στις παλιές του απόψεις, τουλάχιστον φανερά, είχε πια αρχίσει να κλονίζεται. Όμως και πάλι όταν σε κάποια περίπτωση μέσα στον Ιούλιο του 1988, που ένιωθε πολύ άρρωστος, του υποδείχτηκε από τον αδερφό του το λάδι και το αγίασμα του Αγίου, εκείνος έδειχνε ακόμα διστακτικός. Όλα αυτά έρχονταν σε άκρα αντίθεση με τις μέχρι τότε πεποιθήσεις του. Έπρεπε να αρνηθεί τα πιστεύω του, τον ίδιο του τον εαυτό. Όμως είχε προηγηθεί το θαύμα στον αδερφό του. Έτσι υπερνίκησε κάποια στιγμή τυς δισταγμούς του και χρησιμοποίησε το λάδι και το αγίασμα. Ένιωσε καλύτερα και αποφάσισε επιτέλους να πάρει στα χέρια του το βιβλίο με τα θαύματα του Αγίου. Ο ίδιος ο αδελφός του, Νεόφυτος, βεβαιώνει πωε χρειάστηκε η ενθάρρυνση του Αγίου για να προσφέρει το λάδι, το αγίασμα και το βιβλίο στο Μιχάλη. Η γυναίκα του τον απέτρεπε: «Αφού δεν πιστεύει , θα τον κάμεις να θυμώσει και θα είναι χειρότερα».

Ένα βράδυ ο Μιχάλης είχε γυρίσει κουρασμένος από το μαγαζί του. Η κόρη του και ο γαμπρός του, που τον βοηθούσαν, έλειπαν σε διακοπές και οι δυσκολίες εκείνον ακριβώς τον καιρό καταντούσαν μερικές φορές σχεδόν ανυπέρβλητες. Ξάπλωσε και μη γνωρίζοντας με βεβαιότητα αν πρόλαβε να τον πάρει ή όχι ο ύπνος αισθάνθηκε κάτι παράξενο. Είχε οπωσδήποτε την αίσθηση ότι βρισκόταν στο μαγαζί του με ένα βοηθό του, όταν μπήκαν ορμητικά μέσα δύο ιερωμένοι. Ο ένας, ο πιο ηλικιωμένος τον πλησίασε και του είπε: «Εδώ θα γίνει αγιασμός».

Ο Μιχάλης πρόσεξε τα πέδιλα του παπά. Του φάνηκαν αρχαία. Αμέσως φώναξε: «άγιος Ραφαήλ, άγιος Νικόλαος». Το όραμα ήταν ζωντανό. Σηκώθηκε και χρειάστηκε να το βεβαιώσει η γυναίκα του ότι ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και όχι στο μαγαζί του.

Κατόπιν τούτου τα δύο αδέρφια, ο Νεόφυτοςκαι ο Μιχάλης, επισκέφθηκαν το μοναστήρι των Αγίων στην Μυτιλήνη. Στην επιστροφή γεννήθηκε στο Μιχάλη η επιθυμία να κάνει κάτι για τον Άγιο. Ένα παρεκκλήσι ή έστω μια εικόνα στον Παχύαμμο όμως, πουθενά αλλού. Για την επιλογή του χώρου συνέτεινε και η γνωριμία του με τον π. Θεόδωρο Παπαμιχαήλ, ο οποίος τέλεσε προηγουμένως τον αγιασμό στο μαγαζί του. Αυτό του είχε γίνει σχεδόν έμμονη ιδέα. Έτσι, μέσα στον Αύγουστο, επισκέφθηκε τον π. Θεόδωρο, στον Παχύαμμο και του ανέφερε την πρόθεση του. Τότε ο ιερέας του εκμυστηρεύτηκε τη βαθιά του επιθυμία να κτιστεί μια μεγάλη εκκλησία στο χωριό, που να εξυπηρετεί τις ανάγκες του. Του εκκλησάκι του χωριού είναι μικρό και η κατάσταση γίνεται τραγική κάθε Αύγουστο, που συρρέουν εκεί πλήθη από όλη την Κύπρο για το μνημόσυνο των ηρώων της Τηλλυρίας. Ο Μιχάλης, όπως βεβαιώνει, τελείως αυθόρμητα είπε: «αν κτίσεις την εκκλησία στο όνομα του Αγίου Ραφαήλ, έχεις από μένα τις πρώτες χίλιες λίρες και τον εαυτό μου στη διάθεση σου να αρχίσουμε έρανο για τον αποπεράτωση της».

Ο π. Θεόδωρος δεν είχε αντίρρηση, όπως και οι συγχωριανοί του. Αργότερα έδωσε τη συγκατάθεση του και ο Μητροπολίτης. Στις 30.1.1989 συγκροτήθηκε στη Μητρόπολη η επιτροπή ανεγέρσεως του ναού. Με αρκετές δυσκολίες, αλλά και με τη χάρη των Αγίων οι εργασίες για την ανέγερση του ναούάρχισαν και προχωρούσαν εντατικά. Σήμερα ο ναός αποπερατωμένος κοσμεί την κοινοτητα του Παχυάμμου και αποτελεί παγκύπριο προσκύνημα.

Μπαίνοντας μέσα στην εκκλησία ένιωσα ένα πραγματικό ρίγος σε όλο μου το σώμα, 

μια περίεργη γαλήνη και μια ηρεμία που δεν μπορούσα να την εξηγήσω. 

Σε λίγα δευτερόλεπτα άρχισα να δακρύζω βλέποντας στην οροφή της εκκλησίας τον σταυρό με τον Ιησού Χριστό. Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτό που μου προκάλεσε αυτά τα συναισθήματα αλλά λαμβάνοντας υπόψη πως τελευταία περνάω πολύ δύσκολες προσωπικές στιγμες πιστεύω μου βγήκε όλο το παράπονο εκείνη την ώρα.

Πηγαίνοντας να προσκυνήσω την εικόνα του Αγίου Ραφαήλ έπεσε το βλέμμα μου ακριβώς δίπλα της.

Μια μάζα από μπαστούνια, πατερίτσες και διάφορα άλλα αντικείμενα στεκόντουσαν εκεί μαζεμένα.

Όταν ρώτησα την μαμά μου για τι πρόκειται μου είπε πως είναι τα θαύματα του Αγίου.

Κάθε άνθρωπος που θεραπευόταν άφηνε εκεί ένα κομμάτι από το πρόβλημα που τον βασάνιζε. 

Πραγματικα είχα εντυπωσιαστεί.

Αφού προσκυνήσαμε τις εικόνες και τα λείψανα που υπήρχαν εκεί βγήκαμε έξω στην αυλή.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω την ομορφιά που αντικρίσαμε. 

Καταπράσινα δέντρα και παγκάκια γύρω γύρω και απο κάτω η θάλασσα, θεαματικό σκηνικό. 

Καθίσαμε λίγο κάτω από την σκιά και αφού μας είχε μείνει πολλή ώρα μέχρι το βράδυ αποφασίσαμε να πάμε για ξεκούραση στο χωριό ΔΡΟΥΣΙΑ και επι ευκαιρίας να κάνουμε έκπληξη στον αδελφό της μαμάς μου που βρισκόταν εκεί για το τριήμερο. 

Στον δρόμο είχαμε και μια ξαφνική συνάντηση με μια σειρά από κατσικάκια που αν και μας έκοψε τον δρόμο για λίγο δεν χαλαστήκαμε και ιδιαίτερα αφού είχαμε καιρό να δούμε και το απολαύσαμε. :)

Ετσι, φτάσαμε και στο σπίτι του θείου που εγώ δεν είχα πάει ποτέ. ( τουλάχιστον απ οσο θυμάμαι μεγαλύτερη)

Κατεβαίνοντας απο το αυτοκίνητο στάθηκα και χάζευα γύρω γύρω.

Πανέμορφα λουλούδια και δέντρα παντού, πεύκα, ελιές, ροδιές, πεταλούδες και μελισσούλες αλλα και ενας γκρίζος συννεφιασμένος ουρανός έκαναν το τοπίο να φαίνεται ανεπανάληπτο.

Μύριζα βροχή και χώμα και η αίσθηση ήταν απίστευτη. 

Το σπίτι ένα διαμάντι. Φτιαγμένο από άσπρη πέτρα που αγαπώ, θύμιζε αρχαιολογικό χώρο.

Λάτρεψα κάποια αρχαία αντικείμενα που είχαν στην αυλή αλλά ξέχασα να τα βγάλω φώτο να σας τα δείξω ( η κούραση φταίει μάλλον). 

Μας υποδέχτηκαν με πολύ χαρά η θεία,  ο θείος, τα ξαδέλφια μου αλλά και τα μικρά μου ανιψάκια που δεν με άφησαν στιγμή να ξεκουραστώ.

Τι τυφλόμυγα παίξαμε, τι κρυφτό, ακόμα και μπουρμπουλήθρες κάναμε

 με το ειδικό υγρό. Χαλάλι τους όμως. τα λατρεύω τα μικρά. 

Αφού φάγαμε, κεραστήκαμε και το δροσερό γλυκό της Κύπρου το ''μαχαλλεπί''. 

Μπορείτε να δείτε ΕΔΩ  τι είναι . 

Φάγαμε, ήπιαμε, παίξαμε, γελάσαμε, κοιμηθήκαμε και λίγο και στις 8 το βράδυ αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο Παφου όπου αποδεχθήκαμε την αδελφή μου και σιγά σιγά γυρίσαμε στο σπίτι.

Ήταν μια πανέμορφη βόλτα και εύχομαι να την απολαύσατε όσο εγώ.

Καλημέρα ! 

* Οι φωτογραφίες ήταν πάρα πολλές για να τις βάλω μόνες οπότε προτίμησα να τις κάνω κολαζ και ας χάνουν την αξία τους.