Σου γράφω πάλι... απο ανάγκη...

Αυτοί που αγαπούν, 

δεν σκαλίζουν το παρελθόν σου ούτε τις πληγές σου,

δεν βυθίζουν τα μαχαίρια πιο βαθιά...

Στέκονται στον καλύτερό σου εαυτό 

και σε βοηθούν να θυμάσαι ,

όχι όσα δεν έκανες αλλά όσα θέλησες να κάνεις..... .

Δεν είναι εκεί για να σου θυμίζουν τα λάθη σου

και να σε κάνουν να λυπάσαι γι'αυτά.. 

Όσοι αγαπούν αληθινά, 

γίνονται ίαση και όχι οδυνηρή υπενθύμιση..

Δεν θέλω να με αγαπήσει άλλο κανείς σοφός και άμεμπτος 

 που θα θελήσει να γίνει κριτής μου.. 

Το μόνο που στ'αλήθεια θέλησα 

είναι να μάθω εγώ να αγαπώ 

και να βρω κάποιον που θα με εμπνεύσει για να το καταφέρω ..

Σου γράφω πάλι από ανάγκη 

η ώρα πέντε το πρωί 

το μόνο πράγμα που `χει μείνει 

όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ 

Τι να τις κάνω τις τιμές τους 

τα λόγια τα θεατρικά 

μες στην οθόνη του μυαλού μου 

χάρτινα είδωλα νεκρά 

Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς 

Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη 

βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό 

κι ίσως η ασχήμια του να φύγει 

μόλις πλυθώ και ξυριστώ 

Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα 

βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά 

στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα 

σε φέρνει ακόμα πιο κοντά 

Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς 

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα 

η ανάγκη μου δε σταματά 

σαν το πουλί πάνω στο σύρμα 

σαν τον αλήτη που γυρνά 

Θέλω να `ρθείς και να μ’ ανάψεις 

το παραμύθι να μου πεις 

σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις 

σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.