Η θέα απ το παράθυρο..

Θυμάμαι κάποια χρόνια πριν, 20 χρόνια για την ακριβεια, οταν είχαμε μετακομίσει σ αυτήν εδώ την γειτονιά.. Μικρό παιδάκι τοτε,γύρω στα 11.. 

Όταν είχαμε έρθει για πρώτη φορά, μου έκανε εντύπωση που το πόσο ήσυχη και ήρεμη περιοχή ήτανε. Γύρω γύρω υπήρχαν μερικά σπίτια μόνο. 

Δίπλα μας άλλες 2 πολυκατοικίες στην πορεία για την ολοκλήρωση τους. 

Θυμάμαι..ένα σωρό ανθρώπους να δουλεύουν μέρα νύχτα μα και εκείνον τον πελώριο γερανό που με τόσο θαυμασμό κοίταζα και αναρωτιόμουνα ποιος τολμούσε να βγει τοοοσο ψηλά . Ο μπαμπάς έλεγε, αυτή είναι η δουλειά τους. 

Μου άρεσε να εξερευνώ τα κατατόπια και περίμενα να τελειώσουν την δουλεία τους για να πάω να παίξω χωρίς να με δούνε και θυμώσουν..... 
Τις υπόλοιπες ώρες χάζευα την θέα από το παράθυρο...

Απέναντι από μας, έμενε ο Κ.Οδυσσέας..Ένας γλυκός ηλικιωμένος κυριούλης που με τόση χαρά μας προσκαλούσε στο σπίτι του για κέρασμα. Ήθελε παρεουλα ο καημένος. 
Θυμάμαι μας έλεγε ιστορίες, δικές του ιστορίες... 
Μα πιο έντονα θυμάμαι.. Εκεί έξω στην αυλή υπήρχε μια πελώρια λεμονιά, ναι, την κοίταζα με τόση απορία, δεν είχα ξαναδεί τόσο μεγάλη ... 
Πόσες φορές είχα να πάει να κόψω κρυφά λεμονάκια για την μαμά (χεχε). 

Χτές, ανοίγοντας το παράθυρο στο δωμάτιο μου ,είδα απέναντι την λεμονιά και χάθηκα στην θέα της , 20 χρόνια μετά παραμένει το ίδιο εντυπωσιακή.. 
Πόσες σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό. 

Αυτή η ήσυχη περιοχή έχει αλλάξει πια, 
πολλά πολλά σπίτια, πολυκατοικίες, μαγαζιά,εστιατόρια... 
Πόσα θα αλλάξουν ακόμα αραγε ... 

Οι αναμνήσεις δεν αλλάζουν όμως. Είναι χαραγμένες μέσα βαθιά... 
Εδώ μεγάλωσα, εδώ έκανα φίλους, εδώ ερωτεύτηκα, εδώ πληγώθηκα, εδώ έκανα όνειρα...