Μια σύγχρονη Σταχτοπούτα...

Το ρολόι χτύπησε δώδεκα.. Κ εκείνη τρέχει σαν τρελή, για να προλάβει.. Να βρει ένα μέρος να κρυφτεί, λίγο πριν ξαναγίνει αυτό που ήταν παλιά.. Βρίσκει μια παλιά αποθήκη.. Μπαίνει μέσα.. Το μόνο που ακούγεται, πέρα από τη βροχή που πέφτει στο δρόμο, είναι η ανάσα της.. Πρόλαβε στο παρά πέντε να γλιτώσει την ντροπή.. Ηρέμησε λίγο.. Κ ύστερα βγήκε πάλι έξω..

Στο δρόμο δεν περπατούσε πια μια κυρία κομψή, καλοντυμένη, με χρυσά γοβάκια.. Παρά μόνο μια απλή κοπέλα, με μαλλιά λυτά, από τα οποία έσταζαν σταγόνες στο πρόσωπο κ τα ρούχα της.. Από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα αθόρυβα, αλλά σταθερά.. Τα βήματά της γίνονταν όλο κ πιο γρήγορα.. Προσπαθούσε όσο μπορεί να απομακρύνεται από το όνειρο που είχε μόλις ζήσει κ έπρεπε να αφήσει.. Ήθελε να κοιτάξει πίσω, αλλά κάτι την σταματούσε.. κάτι μέσα της, της έλεγε ότι δεν πρέπει.. Γιατί θα έβλεπε απλά μια άδεια πόλη, με φώτα σβηστά.. Κ πίσω της να απλώνεται ένας ατέλειωτος δρόμος..

Στο δικό της παραμύθι δεν υπήρχε πρίγκηπας.. Μόνο ένα αγόρι απλό.. Το οποίο είχε δικαίωμα να πλησιάσει μόνο εκείνο το βράδυ.. Μόνο για εκείνη τη νύχτα, που της δόθηκε η ευκαιρία να μπει στον κόσμο του κ να τον έχει δικό της.. Να την κοιτάει στα μάτια και- αν και αναρωτιόταν για την προέλευσή της- να μην τολμάει να τη ρωτήσει από φόβο μήπως τρομάξει κ χαθεί από μπροστά του..

Η συμφωνία της είχε έρθει στο τέλος της.. Μια συμφωνία που δεν ήξερε με ποιον την είχε κάνει, αλλά ούτε και την ένοιαζε.. Δεν ήξερε τι ανταλλάγματα θα της ζητηθούν, αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν την απασχολούσε.. Το μόνο που ήταν στο μυαλό της ήταν ότι κατάφερε μια ακόμη φορά να βρεθεί κοντά του.. Έστω κ αν εκείνος ξυπνούσε το επόμενο πρωί κ δε θυμόταν πια τίποτα από το βράδυ τους εκείνο..

Η ζωή όμως δεν είναι σαν τα παραμύθια.. Είναι ακόμη πιο ανατρεπτική κ απρόβλεπτη.. Ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις.. Πότε κ από ποιον.. Συνήθως, όμως για τη ζωή μας είμαστε υπεύθυνοι εμείς.. Μπορεί να μην ελέγχουμε αυτά που θα συμβούν, μπορούμε όμως να ελέγξουμε τα αποτελέσματά τους..

Αφού λοιπόν καθένας δίνει το δικό του τέλος στο παραμύθι της ζωής του, το τέλος της δικής μου Σταχτοπούτας θα είναι διαφορετικό..

Εδώ δεν υπάρχει κάποιος με ένα γοβάκι στο χέρι να αναζητά εκείνη που το φορούσε.. Υπάρχει απλά ένας άνθρωπος ερωτευμένος.. Κ αφού μαγεία μεγαλύτερη από τον έρωτα δεν υπάρχει, τα μάγια που του έκαναν για να πραγματοποιήσουν εκείνη τη συμφωνία ήταν πιο αδύναμα.. Ο έρωτας νίκησε.. Η φωνή της καρδιάς φάνηκε πιο δυνατή.. Κ έλεγε το όνομά της..

Την πρόλαβε τελικά.. Της έσφιξε το χέρι κ έδωσε, κοιτώντας τη στα μάτια, όρκους αιώνιας αγάπης.. Την πήρε αγκαλιά κ έμειναν έτσι, μέχρι να στερέψουν τα δάκρυά της, μέχρι να φύγει ο πόνος της κ να μπορέσει ο έρωτάς του να φωτίσει τη ζωή της.. Μια ζωή που πλέον θα άλλαζε.. Θα γινόταν παραμύθι.. Όχι απαραίτητα από αυτά με το happy end.. Από τα απλά καθημερινά που έχουν τα σκαμπανεβάσματά τους.. Που μπορεί να τελειώσουν άσχημα ή όμορφα.. Που μπορεί να κρατήσουν, μπορεί κ όχι.. Αλλά όποια εξέλιξη κ να έχουν, δεν παύουν να είναι τα δικά μας παραμύθια.. Αυτά που κανείς δεν θα μπορέσει να μας στερήσει.. Αυτά στα οποία εμείς θα βάζουμε πάντα τη δική μας πινελιά.. Των οποίων την πορεία θα ορίζουμε εμείς με τη θέλησή μας..