Σε σενα...

Πάνε μέρες που οι δρόμοι μας χωρίσανε.

Σε φέρνω στην σκέψη μου,κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, 

κάθε λεπτό, δευτερόλεπτο.

Μου λείπεις.Που να σαι;

 Ξέρω πως σήμερα θα περάσεις όμορφα. 

Σ αρέσουν εσένα αυτα.. 

Ρωτάω τον εαυτό μου, ''γιατί'' ;

Γιατί έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ ;

Γιατί έπρεπε να μάθω τα ψέματα σου;

Σε πίστεψα και χάθηκα στις σκέψεις πως ήμουν κοντά σου. 

Πως ήσουν μόνο δικός μου.

Εξάλλου, αυτό πίστευα.. εδώ και καιρό. 

Εσύ με άφησες να το πιστεύω. 

Προσπαθώ να βρω ελαφρυντικά. Πόσο λογικό είναι; 

Δεν ξέρω.. Ξέρω μόνο πως είσαι μέσα μου, δεν φεύγεις. 

Και αυτό είναι που πονάει πολύ.

Πονάει, με κατατρώει, πονάει γιατί ένα κομμάτι μου ήταν δικό σου. 

Πονάει γιατί έκανε τα πιο όμορφα όνειρα

 και ας ξέραμε πως δεν θα γίνονταν πότε πραγματικότητα.

Πονάει γιατί.. 

Σ αγαπάει..