17 Απριλιου 2012 ... Σαν σήμερα...

Σαν σήμερα το 2012 έφυγε από την ζωή σε ηλικία μόλις 64 ετών , ο Δημήτρης Μητροπανος, ένας από τους σημαντικούς και αγαπημένους Έλληνες τραγουδιστές.

Ένας άνθρωπος με ήθος και αξιοπρέπεια.
Ο κ.Μητροπάνος έφυγε μετά από σοβαρής μορφής πνευμονικό οίδημα επακόλουθο οξέως διαρροϊκού συνδρόμου.

Το κενό που άφησε πίσω του δυσαναπλήρωτο. Η λαμπρή καριέρα που διέσχισε όλα αυτά τα χρόνια αφήσε πίσω του ''διαμάντια'' που σίγουρα θα μεγαλώσουν γενιες και γενιες.

Ένα μικρό αφιέρωμα λοιπόν με αγαπημένα τραγούδια του μεγάλου αυτού τραγουδιστή.

Ρόζα

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα

γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό

περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα

και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα

και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο

μα τα κελιά μας είναι χωριστά

σε πολιτεία μαγική γυρνάμε

δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε

φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά

Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις

σε ένα παραμύθι εφιαλτικό

φωνή εντόμου τώρα ειν' η φωνή μου

φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου

με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία

πώς η ιστορία γίνεται σιωπή

τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο

συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω

τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι

πώς σ' έχει αλλάξει έτσι ο καιρός

περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα

και γω μέσ' στην ομίχλη και τη μπόρα

κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία

πώς η ιστορία γίνεται σιωπή

τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο

συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω

τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Τα Λαδάδικα 

Σε συζητάν δίχως γιατί και όχι άδικα

όπως κοιμάσαι στα στενά παλιά λαδάδικα

έγινες φήμη και γι’ αυτό δε φυλακίζεσαι

ζεις στο σκοτάδι παστρικά μα δεν ορκίζεσαι

Λάμπεις στα κόκκινα σατέν που σε τυλίγουνε

άσπροι και σέρτικοι καπνοί σε καταπίνουνε

σε καλντερίμια ξενυχτάς υγρά λιθόστρωτα

στου πληρωμένου παραδείσου την αυλόπορτα

Τόσα δίνω πόσα θες

στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες

κάθε κάμαρα κελί

με βαριά παλικαρίσια αναπνοή

Μύριες χαμένες μοναξιές με σένα σμίγανε

φεύγαν καράβια μα πριν φύγουν σου σφυρίζανε

πόσα παιδιά ήρθαν να βρουν το αντριλίκι τους 

και σου ακουμπήσανε δειλά το χαρτζιλίκι τους

Τόσα δίνω πόσα θες

στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες

κάθε κάμαρα κελί

με βαριά παλικαρίσια αναπνοή

Τόσα δίνω πόσα θες

στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες

κάθε κάμαρα κελί

με βαριά παλικαρίσια αναπνοή

Σ αναζητώ στην Σαλλονίκη

Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα

μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα

μ’ άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα

από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα

Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο

ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο

έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις

πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης

Σ’ αναζητώ

Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα

λείπει το βλέμμα σου απ’ της αυγής τα χρώματα

σ’ αναζητώ

σ’ αναζητώ μ’ ένα βιολί κι ένα φεγγάρι

λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Αφού μεθάω μ’ ένα κρασί αγιονορείτικο

και μ’ ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο

βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει

κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι

Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ’ αποφασίσανε

δώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε

μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα

με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα

Σ’ αναζητώ

Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα

λείπει το βλέμμα σου απ’ της αυγής τα χρώματα

σ’ αναζητώ

σ’ αναζητώ μ’ ένα βιολί κι ένα φεγγάρι

λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Πάντα γελαστοί 

Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι

θέλουν βαρύ ζεϊμπέκικο και νευρικό τιμόνι

σε τόπους τριγυρίζουνε σβησμένους απ’ το χάρτη

για μια σταγόνα ουρανό για μιαν αγάπη σκάρτη

Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι

με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη

στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι

πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί

πάντα γελαστοί και γελασμένοι

Τα νιάτα μας διαδρομή Αθήνα Σαλονίκη

μια πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι

έπεσα να σ’ ονειρευτώ σε ψάθα από φιλύρα

κι είδα πως βγάζει η νύχτα φως και τ’ όστρακο πορφύρα

Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι

με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη

στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι

πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί

πάντα γελαστοί και γελασμένοι

Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι

με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη

στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι

πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί

πάντα γελαστοί και γελασμένοι

Θάλασσες 

Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες

και με ταξίδευες, σαν το καράβι κι έλεγες

Θα σ’ αγαπώ με τα καλοκαίρια

με τρικυμίες και με βροχές

με μαξιλάρι τα δυο μου χέρια

θα ονειρεύεσαι ότι θες

Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω,

απόψε να μεθύσω

Τα καλοκαίρια πες μου πως μπορώ

μονάχος μου να ζήσω

Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω

απόψε να μεθύσω

σε μονοπάτι αδιάβατο θα βγω,

θα βγω να σε ζητήσω

Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες

και με ταξίδευες, σαν το καράβι κι έλεγες

Θα σ’ αγαπώ, μη μου συννεφιάζεις

σαν αμαρτία και σαν γιορτή

Μάθε στα μάτια μου να διαβάζεις

ό,τι με λόγια δε σου ‘χω πει

Όταν έχω  εσένα

Όταν έχω εσένα

μπορώ να ονειρεύομαι ξανά

ανοίγω μες στη θάλασσα πανιά

και πιάνω μες τα χέρια μου 

τον κόσμο να τον φτιάξω

Όταν έχω εσένα

μπορώ να μη βυθίζομαι αργά

τα βράδια που πληγώνεται η καρδιά

και πιάνω το μαχαίρι 

το σκοτάδι να χαράξω

Κάνε ένα βήμα

να κάνω εγώ το επόμενο 

αίμα μου και σχήμα

λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο

Όταν έχω εσένα

νιώθω σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο

μη φοβού κανένα

Εσύ κι εγώ στον κόσμο 

τον απάνθρωπο

Εσύ κι εγώ

Όταν έχω εσένα

μπορώ να βάψω με ασήμι τη σκουριά

μπορώ να κοιμηθώ με σιγουριά

να πιάσω με τα χέρια μου

τους δράκους να σκοτώσω

Όταν έχω εσένα

αντέχω, πάω δίπλα στον γκρεμό

το ξέρω, έχω ένα χέρι να πιαστώ

κοντά μου έναν άνθρωπο 

τα χρόνια μου να ενώσω