Τα αντίο είναι δύσκολα..

Γιατί τα αντίο πρέπει να είναι τόσο δύσκολα ?

Γιατί ο αποχωρισμός πρέπει να είναι τόσο οδυνηρός ?

Είτε είναι από την ζωή είτε άπλα για κάτι καινούριο..

Ποτέ δεν είχα καλή σχέση με τους αποχαιρετισμούς.

Με πιαναν τα ζουμιά και γινόμουνα σαν μικρό παιδί που του αρπάζεις το παιχνίδι.

Αυτό έπαθα και σήμερα που αποχαιρέτησα μια φίλη έστω και μέσω τηλεφώνου.

Είμαι συναισθηματικά πολύ φορτισμένη και συγχωρέστε την αδυναμία μου αυτή.

Πόσο δύσκολο είναι να αποχαιρετάς έναν άνθρωπο που τον ένιωθες σαν οικογένεια σου,

που ήταν εκεί στα εύκολα άλλα και στα δύσκολα, που σου δωσε τον ώμο του να στηριχτείς..

Που σου έλεγε να φανείς δυνατή στις δυσκολίες, που σε έκανε να ξεχνιέσαι και να χαμογελάς.

Έχει αποφασίσει να αρχίσει μια νέα ζωή.. Κάπου μακριά.. Είναι συνηθισμένη εξάλλου σ αυτο.. 

Πάνε χρόνια που δεν έχει σταθερό τόπο διαμονής. Πίστευα όμως πως αυτή την φορά θα ήταν αλλιώς.

Ξέρω πως είναι για το καλύτερο. 

Ξέρω πως η ψυχή της ζητά την ελευθερία. 

Πως πνιγόταν στην μικρή Κύπρο μας. Και έχει δίκαιο. Δεν είναι πια το ίδιο εδώ. 

Σιγά σιγά όλοι φεύγουν.. Σε λίγες  μέρες άλλη μια φίλη .. 

Οι αναμνήσεις όμως παραμένουν εκεί, στην καρδιά και στην ψυχή, 

βαθιά χαραγμένες και ανεξίτηλες. 

Δεν θα σου πω αντίο.

Θα σου πω Καλή τύχη και στο επανιδείν.